نامـه ای عاشـقانه از دکتـر علی شریـعتی

[Ata_Se7en 4591]

با تو، همه ی رنگهای این سرزمین مرا نوازش می کند

با تو، آهوان این صحرا دوستان همبازی من اند

با تو، کوه ها حامیان وفادار خاندان من اند

با تو، زمین گاهواره ای است که مرا در آغوش خود می خواباند

و ابر، حریری است که بر گاهواره ی من کشیده اند

و طناب گاهواره ام را مادرم، که در پس این کوه ها همسایه ی ماست در دست خویش دارد

با تو، دریا با من مهربانی می کند

با تو، سپیده ی هر صبح بر گونه ام بوسه می زند

با تو، نسیم هر لحظه گیسوانم را شانه می زند

با تو، من با بهار می رویم

با تو، من در عطر یاس ها پخش می شوم

با تو، من در شیره ی هر نبات میجوشم

با تو، من در هر شکوفه می شکفم

با تو، من در هر طلوع لبخند میزنم، در هر تندر فریاد شوق می کشم، در حلقوم مرغان عاشق می خوانم و در غلغل چشمه ها می خندم، در نای جویباران زمزمه می کنم

با تو، من در روح طبیعت پنهانم

با تو، من بودن را، زندگی را، شوق را، عشق را، زیبایی را، مهربانی پاک خداوندی را می نوشم

با تو، من در خلوت این صحرا، در غربت این سرزمین، در سکوت این آسمان، در تنهایی این بی کسی، غرقه ی فریاد و خروش و جمعیتم، درختان برادران من اند و پرندگان خواهران من اند و گلها کودکان من اند و اندام هر صخره مردی از خویشان من است و نسیم قاصدان بشارت گوی من اند و بوی باران، بوی پونه، بوی خاک، شاخه ها ی شسته، باران خورده، پاک، همه خوش ترین یادهای من، شیرین ترین یادگارهای من اند.

بی تو، من رنگهای این سرزمین را بیگانه میبینم

بی تو، رنگهای این سرزمین مرا می آزارند

بی تو، آهوان این صحرا گرگان هار من اند

بی تو، کوه ها دیوان سیاه و زشت خفته اند

بی تو، زمین قبرستان پلید و غبار آلودی است که مرا در خو به کینه می فشرد

ابر، کفن سپیدی است که بر گور خاکی من گسترده اند

و طناب گهواره ام را از دست مادرم ربوده اند و بر گردنم افکنده اند

بی تو، دریا گرگی است که آهوی معصوم مرا می بلعد

بی تو، پرندگان این سرزمین، سایه های وحشت اند و ابابیل بلایند

بی تو، سپیده ی هر صبح لبخند نفرت بار دهان جنازه ای است

بی تو، نسیم هر لحظه رنج های خفته را در سرم بیدار میکند

بی تو، من با بهار می میرم

بی تو، من در عطر یاس ها می گریم

بی تو، من در شیره ی هر نبات رنج هنوز بودن را و جراحت روزهایی را که همچنان زنده خواهم ماند لمس می کنم

بی تو، من با هر برگ پائیزی می افتم

بی تو، من در چنگ طبیعت تنها می خشکم

بی تو، من زندگی را، شوق را، بودن را، عشق را، زیبایی را، مهربانی پاک خداوندی را از یاد می برم

بی تو، من در خلوت این صحرا، در غربت این سرزمین، در سکوت این آسمان، در تنهایی این بی کسی، نگهبان سکوتم، حاجب درگه نومیدی، راهب معبد خاموشی، سالک راه فراموشی ها، باغ پژمرده ی پامال زمستانم.

درختان هر کدام خاطره ی رنجی، شبح هر صخره، ابلیسی، دیوی، غولی، گنگ وپرکینه فروخفته، کمین کرده مرا بر سر راه، باران زمزمه ی گریه در دل من، بوی پونه، پیک و پیغامی نه برای دل من، بوی خاک، تکرار دعوتی برای خفتن من، شاخه های غبار گرفته، باد خزانی خورده، پوک، همه تلخ ترین یادهای من، تلخ ترین یادگارهای من اند.

نظرات یادتون نره........

[Mahdi-Lion 2635]

اس ام اسشو تا حالا نخونده بودم، فکر کنم فیکه :D

[Ata_Se7en 4591]

این دکتر ما چه کارها که نمیکنه !!!

[Trevor 1131]

چهار نفر مثل دکتر شریعتی لازمه تا دنیا گلستون بشه! @};-

[Mashhad 150]

دکتر علی شریعتی فقط یکدونه بود ، تا آخر دنیا هم دومی نداره . بعضی دوست دارند اداش رو در بیارند اما کپی کجا و اورجینال کجا

خدایش بیامرزد

آقا دستت درد نکنه

[Ata_Se7en 4591]

دست رو دلم نذار که خونه اونم از نوع لخته شدش

[pulp152 28]

شریعتی بزرگترین فیلسوف تاریخ ! تنها کسی که تونست به معنای واقعی دین رو در راستای علم قرار بده و بر عکس ...نشون بده که دین با علم هیچ تناقضی نداره .. دین با ازادی هیچ مشکلی نداره ! دین با انسانیت قدرت میگیره و ... تنها کسی که میتونست 50 سال اینده خودش رو بفهمه .. ببینه و فریاد بکشه و کسانی که مقابلش بودند حتی هنوز هم نمیتونن حرفهایی که علی شریعتی زد رو درک کنند .. علی شریعتی یکی بود ! و دیگر نخواهد بود .. حیف شد که مزارش در سوریه است اگر ایران بود هر هفته سر مزارش میرفتم. به احترام مردانگی و از خود گذشتگی این بزرگ مرد.

ویرایش شده آگوست 9, 2012 توسط pulp152

[ARMIN 20920]

خیلی ها اگه هنوز زنده بودن الان وضعمون خیلی بهتر از این بود. خدا رحمتش کنه.

[Ata_Se7en 4591]

یادش همیشه گرامی باد :)

[Ata_Se7en 4591]

امین جان اینو خوب اومدی ولی حیف دیگه ....حیف

[pulp152 28]

ایران همیشه مهد انسانهای بزرگ بوده .. هر کشوری تا این حد ادمهای بزرگ میداشت الان ابر قدرت و پیشرفته ترین کشور دنیا بود ... فکر کنم تو نخبه کشی و استفاده نکردن از این نعمت های بزرگ ایرانیها نمره اول رو در جهان داشته باشند .