نبرد دو‌هسته‌اي‌ در دنياي پردازنده‌ها - بخش اول

[pixelstyle 0]

اگر در دنياي واقعي قدرت در واژه «انرژي هسته‌اي» خلاصه شده باشد، در دنياي كامپيوتر‌ها قدرت در واژه «دو‌هسته‌اي» تجلي يافته. تحولات اخير موجب به هم خوردن تمام معادلات استراتژيك در اين دنياي مجازي شده و سوالات متعددي را در ذهن كاربران ايجاد كرده است. اين تحولات چيست و از كجا نشأت گرفته‌اند؟ معادلات جديد در دنياي پردازنده‌هاي دوهسته‌اي چگونه است و كدام خانواده از دو‌هسته‌اي‌ها ابرقدرت دنيا‌ها گشته است؟

ورود Core 2 Duo به دنياي پردازنده‌هاي دو‌هسته‌اي

13 جولاي سال 2006 بي‌شك يكي از روزهاي تاريخي در دنياي كامپيوتر است كه در آن پردازنده‌هاي نسل جديد اينتل با معماري تحول يافته Core معرفي شدند. اين رويداد بر بازار پردازنده‌ها و سير تكاملي آنها تاثير غيرقابل انكاري داشته و معادلات استراتژيك را برهم زده است. تاثيري مشابه با آنچه كه در23 سپتامبر سال 2001 شاهد آن بوديم، زماني كه AMD به صورت رسمي از پردازنده‌هاي Athlon 64 پرده‌برداري كرده و خود را به عنوان قدرت برتر در توسعه تكنولوژي پردازنده هاي مطرح نمود.

پس از آن زمان، تقلاي اينتل به عنوان بزرگترين شركت توليدكننده و توسعه دهنده پردازنده‌‌ كامپيوتر‌هاي شخصي، براي ارتقا دادن معماري پردازنده هاي «پنتيوم 4» (موسوم به NetBurst) در حد و اندازه‌اي كه بتواند برتري‌هاي اين شركت را مجددا به همگان اثبات كند، طي سال‌ها بي‌نتيجه باقي ماند. اين موضوع مهندسين اينتل را بر اين واداشت تا پردازنده‌ نسل بعد اينتل را مبتني بر معماري موفق P6 كه از Pentium Pro تا Pentium III يكه تازي در بازار پردازنده‌ها را براي اينتل به ارمغان آورده بود، توسعه دهند و معماري NetBurst را در برگه‌دان تاريخ رها سازند.

معماري جديد به نام Core كه به پردازنده‌هاي Duo Core 2 قدرت بخشيده است تركيبي از ويژگي‌هاي اصلي معماري P6،گذرگاه FSB قدرتمند NetBurst و ابداعات مهندسين اينتل مي‌باشد.