زنان گردن دراز در تایلند چگونه زندگی می کنند؟

[Hamed 9238]

وجود دهکده زنان گردن دراز در چیانگ مای دومین شهر بزرگ تایلند،یک موضوع منحصر به فرد است.دهکده ای کوچک با میراثی تاریخی در دل کوهستان اقامتگاه گردن درازها می باشد. زن های گردن دراز از دوران نوجوانی حلقه های بزرگ و سنگین فلزی به وزن ۱۵ تا ۲۲ کیلو را به دور گردن خود می اندازند و این وضعیت باعث می شود تا در نتیجه رشد ترقوه، گردن آنان دراز گردد.در واقع سنگینی حلقه های فلزی باعث نرم شدن استخوان ها و بندهای گردن می شود بیشتر این حلقه های گل با مریم و یاس پوشانده شده است. معروف است که نخستین حلقه برنز در سن ۹ سالگی به گردن دختران پادونگ آویخته می شود و تا هنگام زناشوئی هر سال یک حلقه ی دیگر به آن افزوده می گردد تا زمانی که درازای آن به یک فوت یا سی سانتیمتر می رسد.

این زنان با آویختن حلقه های برنز براق به گردن، دست، پا و گوش،نوع متفاوتی از زندگی را تجربه می کنند.در مورد آنان افسانه های بسیاری گفته شده ، گروهی از این زن ها خود را فرزندان خدای باد و نشانه ای از زیبایی زنانه می دانند و فکر می کنند که با آویختن حلقه به گردن نموداری از بزرگی و قدرت نیاکان خود هستند. در داستان دیگری گفته شده که این زنان باز مانده های ملکه برمه و از خاندان سلطنتی پادونگ هستند. می گویند در سالیان گذشته، آنگاه که سرزمین آن ها مورد یورش سربازان برمه ای قرار گرفت، ملکه پادونگ درختی را که از طلای ناب تهیه و در مرکز سرزمین خود کاشته بود، از خاک بیرون کشیده و به گردن خود پیچانده تا با آن بگریزد.اما ملکه به دست دشمن کشته و سربازان ، درخت طلائی پیچیده به گردن او را به غنیمت برده اند. از آن زمان تا کنون، زنان این قبیله برای بزرگداشت ملکه ، میله های برنزی را به گردن می آویزند. افسانه دیگر این است که زنان پادونگ گردن خود را برای متفاوت بودن با دیگر زنان قبیله، با حلقه های برنزی زینت می دهند، تا از تجاوز مردان قبیله های دیگر در امان باشند. هم چنین میله های برنزی گردن، آن ها را از یورش احتمالی پلنگ ها نگاهداری می کند.

این قبایل متعلق به گروه های کوچکی از قوم کارن در میانمار بوده اند که در جریان جنگ برای کسب استقلال به دولت تایلند پناهنده شده و اجازه پناهندگی دریافت کرده اند.آن ها اجازه خروج از مرز و سفر به زیستگاه خود را ندارند. سی و شش خانوار از روستائیان منطقه کارن که 250 هزار نفر هستند ، زنان گردن زرافه یا پادونگ خوانده می شوند. آنان براساس یک افسانه قدیمی دیگر نیز می گویند ما نوادگان باد هستیم و این حلقه ها نشان احترام و تواضع به یک اژدهای وحشی می باشد که در نزد اقوام مقدس بوده است. این زنان آنچنان به این حلقه ها وابسته اند که اگر زمانی آنها را از گردن جدا کنند، یارای نگاهداری سر به روی گردن را نخواهند داشت، زیرا ماهیچه های گردن بسیار نا توان و حلقه ها تنها تکیه گاه گردن هستند. گاهی برخی از آنان با پوششی از حلقه های برنزی به خاک سپرده می شوند. آنان چنان به سنت، فرهنگ و ملیت خود پای بند هستند که به هیچ بها، ترک فشار و سنگینی فلز و سختی های آنرا نخواهند کرد.رسم کهن و افسانه های وابسته به آن، گاه طمع کدخدایان شامن و رهبران مذهبی پادونگ را برانگیخته، تا آنجا که زنان را دزدیده و برای فروش به شهر می آورند. اما فروشندگان از سوی پلیس و دولت دستگیر و همان زمان دختران را به «کارن» باز گرداندند.

زنان پادونگ خواندن و نوشتن می دانند. آن ها دوره های ابتدایی و دبیرستان را در اطاق های حصیری و با ابزار بسیار ساده طی می کنند و و برای صحبت با توریست های خارجی به آنان زبان انگلیسی آموخته می شود. زنان پادونگ در این سال ها نظر توریست ها و پژوهشگران را به خود جلب کرده و آنان با عبور از جاده های خاکی و باریک که به هنگام بارندگی به گل و لای تبدیل و گاه خطرناک و لغزنده می شوند، رنج سفر به جان خریده تا از نزدیک با زندگی زنان پادونگ آشنا شوند.دولت تایلند نیز اهالی این دهکده را با زندگی آرام و ساده ی آن ها به حال خود گذاشته و در دگرگون شدن زندگی آن ها، هیچگونه سیاست و چاره ای در نظر نمی گیرد.

ما که در دوران ماموریت در تایلند برای دیدن این دهکده رفته بودیم ، با دیدن این زنان و وضعیت خاصی که دارند دچار تاسف و رقت قلب شدیم.وقتی از آنان علت این اقدام را پرسیدیم عمدتا زیبائی را مطرح کرده و گفتند مردان قبیله ما از زنان گردن دراز خوششان می آید و ما برای آنان این رنج را تحمل می کنیم.برخی عقاید خرافی نیز مشوق آنان در این مسیر بوده است .اما دلیل اصلی بنظر ما نوعی استثمار مردان از زنان است چرا که همسران گردن درازها آن ها را به معرض نمایش عمومی گذارده و مبالغ خوبی از گردشگران دریافت می کنند. هر یک از ما برای دیدن آن ها مبلغ بیست دلار پرداختیم و این امر درامد خوبی برای شوهران گردن درازها می تواند باشد.

منبع:چهل ماه در سرزمین طلائی ، خاطرات سفیر ایران در تایلند،محسن پاک آیین،نشر فرهنگ سبز،1389،تهران