شعر های که به آنها افتخار میکنم .

[big VULTURE 8156]

از سعدی

 

آن نه رویست که من وصف جمالش دانم  -  این حدیث از دگری پرس که من حیرانم

همه بینند نه این صنع که من می‌بینم  -  همه خوانند نه این نقش که من می‌خوانم

آن عجب نیست که سرگشته بود طالب دوست  -  عجب اینست که من واصل و سرگردانم

سرو در باغ نشانند و تو را بر سر و چشم  -  گر اجازت دهی ای سرو روان بنشانم

عشق من بر گل رخسار تو امروزی نیست  -  دیر سالست که من بلبل این بستانم

به سرت کز سر پیمان محبت نروم  -  گر بفرمایی رفتن به سر پیکانم

باش تا جان برود در طلب جانانم  -  که به کاری به از این بازنیاید جانم

هر نصیحت که کنی بشنوم ای یار عزیز  -  صبرم از دوست مفرمای که من نتوانم

عجب از طبع هوسناک منت می‌آید  -  من خود از مردم بی طبع عجب می‌مانم

گفته بودی که بود در همه عالم سعدی  -  من به خود هیچ نیم هر چه تو گویی آنم

گر به تشریف قبولم بنوازی ملکم

ور به تازانه قهرم بزنی شیطانم

[big VULTURE 8156]

از مولانا

 

چه دانستم که این سودا مرا زین سان کند مجنون  -  دلم را دوزخی سازد دو چشمم را کند جیحون

چه دانستم که سیلابی مرا ناگاه برباید  -  چو کشتی ام دراندازد میان قلزم پرخون

زند موجی بر آن کشتی که تخته تخته بشکافد  -  که هر تخته فروریزد ز گردش‌های گوناگون

نهنگی هم برآرد سر خورد آن آب دریا را  -  چنان دریای بی‌پایان شود بی‌آب چون هامون

شکافد نیز آن هامون نهنگ بحرفرسا را  -  کشد در قعر ناگاهان به دست قهر چون قارون

چو این تبدیل‌ها آمد نه هامون ماند و نه دریا  -  چه دانم من دگر چون شد که چون غرق است در بی‌چون

چه دانم‌های بسیار است لیکن من نمی‌دانم

که خوردم از دهان بندی در آن دریا کفی افیون

[big VULTURE 8156]

از مولانا

 

تا که اسیر و عاشق آن صنم چو جان شدم  -  دیو نیم پری نیم از همه چون نهان شدم

برف بدم گداختم تا که مرا زمین بخورد  -  تا همه دود دل شدم تا سوی آسمان شدم

نیستم از روان‌ها بر حذرم ز جان‌ها  -  جان نکند حذر ز جان چیست حذر چو جان شدم

آنک کسی گمان نبرد رفت گمان من بدو  -  تا که چنین به عاقبت بر سر آن گمان شدم

از سر بیخودی دلم داد گواهیی به دست  -  این دل من ز دست شد و آنچ بگفت آن شدم

این همه ناله‌های من نیست ز من همه از اوست  -  کز مدد می لبش بی‌دل و بی‌زبان شدم

گفت چرا نهان کنی عشق مرا چو عاشقی  -  من ز برای این سخن شهره عاشقان شدم

جان و جهان ز عشق تو رفت ز دست کار من  -  من به جهان چه می کنم چونک از این جهان شدم

[big VULTURE 8156]

از حافظ

 

منم که گوشه میخانه خانقاه من است  -  دعای پیر مغان ورد صبحگاه من است

گرم ترانه چنگ صبوح نیست چه باک  -  نوای من به سحر آه عذرخواه من است

ز پادشاه و گدا فارغم بحمدالله  -  گدای خاک در دوست پادشاه من است

غرض ز مسجد و میخانه‌ام وصال شماست  -  جز این خیال ندارم خدا گواه من است

مگر به تیغ اجل خیمه برکنم ور نی  -  رمیدن از در دولت نه رسم و راه من است

از آن زمان که بر این آستان نهادم روی  -  فراز مسند خورشید تکیه گاه من است

گناه اگر چه نبود اختیار ما حافظ

تو در طریق ادب باش گو گناه من است

[big VULTURE 8156]

از حافظ

 

خرم آن روز کز این منزل ویران بروم  -  راحت جان طلبم و از پی جانان بروم

گر چه دانم که به جایی نبرد راه غریب  -  من به بوی سر آن زلف پریشان بروم

دلم از وحشت زندان سکندر بگرفت  -  رخت بربندم و تا ملک سلیمان بروم

چون صبا با تن بیمار و دل بی‌طاقت  -  به هواداری آن سرو خرامان بروم

در ره او چو قلم گر به سرم باید رفت  -  با دل زخم کش و دیده گریان بروم

نذر کردم گر از این غم به درآیم روزی  -  تا در میکده شادان و غزل خوان بروم

به هواداری او ذره صفت رقص کنان  -  تا لب چشمه خورشید درخشان بروم

تازیان را غم احوال گران باران نیست  -  پارسایان مددی تا خوش و آسان بروم

ور چو حافظ ز بیابان نبرم ره بیرون  -  همره کوکبه آصف دوران بروم

[big VULTURE 8156]

از حافظ

یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود  -  دیده را روشنی از خاک درت حاصل بود

راست چون سوسن و گل از اثر صحبت پاک  -  بر زبان بود مرا آن چه تو را در دل بود

دل چو از پیر خرد نقل معانی می‌کرد  -  عشق می‌گفت به شرح آن چه بر او مشکل بود

آه از آن جور و تطاول که در این دامگه است  -  آه از آن سوز و نیازی که در آن محفل بود

در دلم بود که بی دوست نباشم هرگز  -  چه توان کرد که سعی من و دل باطل بود

دوش بر یاد حریفان به خرابات شدم  -  خم می دیدم خون در دل و پا در گل بود

بس بگشتم که بپرسم سبب درد فراق  -  مفتی عقل در این مسئله لایعقل بود

راستی خاتم فیروزه بواسحاقی  -  خوش درخشید ولی دولت مستعجل بود

دیدی آن قهقهه کبک خرامان حافظ  -  که ز سرپنجه شاهین قضا غافل بود

[big VULTURE 8156]

از حافظ

دل از من برد و روی از من نهان کرد  -  خدا را با که این بازی توان کرد

شب تنهاییم در قصد جان بود  -  خیالش لطف‌های بی‌کران کرد

چرا چون لاله خونین دل نباشم  -  که با ما نرگس او سرگران کرد

که را گویم که با این درد جان سوز  -  طبیبم قصد جان ناتوان کرد

بدان سان سوخت چون شمعم که بر من  -  صراحی گریه و بربط فغان کرد

صبا گر چاره داری وقت وقت است  -  که درد اشتیاقم قصد جان کرد

میان مهربانان کی توان گفت  -  که یار ما چنین گفت و چنان کرد

عدو با جان حافظ آن نکردی  -  که تیر چشم آن ابروکمان کرد

[big VULTURE 8156]

از حافظ

 

 

مزن بر دل ز نوک غمزه تیرم  -  که پیش چشم بیمارت بمیرم

نصاب حسن در حد کمال است  -  زکاتم ده که مسکین و فقیرم

چو طفلان تا کی ای زاهد فریبی  -  به سیب بوستان و شهد و شیرم

چنان پر شد فضای سینه از دوست  -  که فکر خویش گم شد از ضمیرم

قدح پر کن که من در دولت عشق  -  جوان بخت جهانم گر چه پیرم

قراری بسته‌ام با می فروشان  -  که روز غم به جز ساغر نگیرم

مبادا جز حساب مطرب و می  -  اگر نقشی کشد کلک دبیرم

در این غوغا که کس کس را نپرسد  -  من از پیر مغان منت پذیرم

خوشا آن دم کز استغنای مستی  -  فراغت باشد از شاه و وزیرم

من آن مرغم که هر شام و سحرگاه  -  ز بام عرش می‌آید صفیرم

چو حافظ گنج او در سینه دارم  -  اگر چه مدعی بیند حقیرم

[big VULTURE 8156]

از مولانا

 

هر نفس آواز عشق می‌رسد از چپ و راست   --   ما به فلک می‌رویم عزم تماشا که راست

ما به فلک بوده‌ایم یار ملک بوده‌ایم   --   باز همان جا رویم جمله که آن شهر ماست

خود ز فلک برتریم وز ملک افزونتریم   --   زین دو چرا نگذریم منزل ما کبریاست

گوهر پاک از کجا عالم خاک از کجا   -   بر چه فرود آمدیت بار کنید این چه جاست

بخت جوان یار ما دادن جان کار ما   --   قافله سالار ما فخر جهان مصطفاست

از مه او مه شکافت دیدن او برنتافت   --  ماه چنان بخت یافت او که کمینه گداست

بوی خوش این نسیم از شکن زلف اوست   --   شعشعه این خیال زان رخ چون والضحاست

در دل ما درنگر هر دم شق قمر   --   کز نظر آن نظر چشم تو آن سو چراست

خلق چو مرغابیان زاده ز دریای جان   --   کی کند این جا مقام مرغ کز آن بحر خاست

بلک به دریا دریم جمله در او حاضریم   --   ور نه ز دریای دل موج پیاپی چراست

آمد موج الست کشتی قالب ببست   --   باز چو کشتی شکست نوبت وصل و لقاست

[nobody73292 12]

از مولوی 

تو نه چنانی که منم من نه چنانم که تویی                                      تو نه بر آنی که منم من نه بر آنم که تویی
من همه در حکم توام تو همه در خون منی                                   گر مه و خورشید شوم من کم از آنم که تویی
با همه ای رشک پری چون سوی من برگذری                              باش چنین تیز مران تا که بدانم که تویی
دوش گذشتی ز درم بوی نبردم ز تو من                                     کرد خبر گوش مرا جان و روانم که تویی
چون همه جان روید و دل همچو گیاه خاک درت                       جان و دلی را چه محل ای دل و جانم که تویی
ای نظرت ناظر ما ای چو خرد حاضر ما                                             لیک مرا زهره کجا تا به جهانم که تویی
چون تو مرا گوش کشان بردی از آن جا که منم                      بر سر آن منظره‌ها هم بنشانم که تویی
مستم و تو مست ز من سهو و خطا جست ز من                        من نرسم لیک بدان هم تو رسانم که تویی
زین همه خاموش کنم صبر و صبر نوش کنم                       عذر گناهی که کنون گفت زبانم که تویی

[nobody73292 12]

پیر منم جوان منم تیر منم کمان منم
یار مگو که من منم ،من نه منم ،نه من منم
گر تو توئی و من منم ،من نه منم ،نه من منم
عاشق زار او منم ، بی دل و یار او منم
یار و نگار او منم ، غنچه و خار او منم
لاله عذار او منم ، چاره ی کار او منم
بر سر دار او منم ، من نه منم ، نه من منم
باغ شدم ز ورد او ، داغ شدم ز پیش او
لاف زدم ز جام او ، گام زدم ز گام او
عشق چه گفت نام او من نه منم،نه من منم
دولت شید او منم ، باز سپید او منم
راه امید او منم ،من نه منم ،نه من منم
گفت برو تو شمس حق، هیچ مگو ز آن و این
تا شودت گمان یقین ،من نه منم ،نه من منم

احتمال میدم مولوی گفتند این شعر رو

[nobody73292 12]

از استاد حافظ 

الا یا ایها الساقی ادر کاسا و ناولها                                               که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل‌ها

به بوی نافه‌ای کاخر صبا زان طره بگشاید                           ز تاب جعد مشکینش چه خون افتاد در دل‌ها

مرا در منزل جانان چه امن عیش چون هر دم                   جرس فریاد می‌دارد که بربندید محمل‌ها

به می سجاده رنگین کن گرت پیر مغان گوید                   که سالک بی‌خبر نبود ز راه و رسم منزل‌ها

شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل                      کجا دانند حال ما سبکباران ساحل‌ها

همه کارم ز خود کامی به بدنامی کشید آخر                     نهان کی ماند آن رازی کز او سازند محفل‌ها

حضوری گر همی‌خواهی از او غایب مشو حافظ                    متی ما تلق من تهوی دع الدنیا و اهملها

[nobody73292 12]

شعر مورد علاقه خودم که خیلی ازش استفاده میکنم از امیر فخرالدین محمود بن امیر یمین‌الدین طغرایی مستوفی بیهقی فریومدی، مشهور و متخلص به «ابن یمین» یکی از شاعران ایران در سده هشتم هجری است. از کتاب معراج السعاده.

آنکس که بداند و بخواهد که بداند                    خود را به بلندای سعادت برساند
آنکس که بداند و بداند که بداند                      اسب شرف از گنبد گردون بجهاند
آنکس که بداند و نداند که بداند                     با کوزه ی آب است ولی تشنه بماند
آنکس که نداند و بداند که نداند                     لنگان خرک خویش به مقصد برساند
آنکس که نداند و بخواهد که بداند               جان و تن خود را ز جهالت برهاند
آنکس که نداند و نداند که نداند                   در جهل مرکب ابدالدهر بماند
آنکس که نداند و نخواهد که بداند              حیف است چنین جانوری زنده بماند

 

پ.ن: خودمم اون یکی شعر رو به جای این یکی میخوندم ولی تا اونجایی که من اطلاع دارم اصل اینه(هنوزم مطمئن نیستم)

اون یکی شعر هم اینه که اینم هم خیلی قشنگه ولی نمیدونم مال کیه

آن کس که بداند و بداند که بداند                 اسب شرف از  گنبد گردون بجهاند
آن کس که بداند و نداند که بداند                بیدار کنیدش که بسی  خفته نماند
آن کس که نداند و بداند که نداند                 لنگان خرک خویش به منزل برساند
آن کس که نداند و نداند که نداند                  در   جهل   مرکب   ابدالدهر  بماند

 

[big VULTURE 8156]

از حافظ

 

 

هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد  -  خداش در همه حال از بلا نگه دارد

حدیث دوست نگویم مگر به حضرت دوست  -  که آشنا سخن آشنا نگه دارد

دلا معاش چنان کن که گر بلغزد پای  -  فرشته‌ات به دو دست دعا نگه دارد

گرت هواست که معشوق نگسلد پیمان  -  نگاه دار سر رشته تا نگه دارد

صبا بر آن سر زلف ار دل مرا بینی  -  ز روی لطف بگویش که جا نگه دارد

چو گفتمش که دلم را نگاه دار چه گفت  -  ز دست بنده چه خیزد خدا نگه دارد

سر و زر و دل و جانم فدای آن یاری  -  که حق صحبت مهر و وفا نگه دارد

غبار راهگذارت کجاست تا حافظ

به یادگار نسیم صبا نگه دارد

[big VULTURE 8156]

از مولانا :

 

یار مرا غار مرا عشق جگرخوار مرا  -  یار تویی غار تویی خواجه نگهدار مرا

نوح تویی روح تویی فاتح و مفتوح تویی  -  سینه مشروح تویی بر در اسرار مرا

نور تویی سور تویی دولت منصور تویی  -  مرغ که طور تویی خسته به منقار مرا

قطره تویی بحر تویی لطف تویی قهر تویی  -  قند تویی زهر تویی بیش میازار مرا

حجره خورشید تویی خانه ناهید تویی  -  روضهٔ امید تویی راه ده ای یار مرا

روز تویی روزه تویی حاصل دریوزه تویی  -  آب تویی کوزه تویی آب ده این بار مرا

دانه تویی دام تویی باده تویی جام تویی  -  پخته تویی خام تویی خام بمگذار مرا

این تن اگر کم تندی راه دلم کم زندی  -  راه شدی تا نبدی این همه گفتار مرا

 

 

[big VULTURE 8156]

از حافظ :

 

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی  -  دل بی تو به جان آمد وقت است که بازآیی

دایم گل این بستان شاداب نمی‌ماند  -  دریاب ضعیفان را در وقت توانایی

دیشب گله زلفش با باد همی‌کردم   -  گفتا غلطی بگذر زین فکرت سودایی

صد باد صبا این جا با سلسله می‌رقصند  -  این است حریف ای دل تا باد نپیمایی

مشتاقی و مهجوری دور از تو چنانم کرد  -  کز دست بخواهد شد پایاب شکیبایی

یا رب به که شاید گفت این نکته که در عالم  -  رخساره به کس ننمود آن شاهد هرجایی

ساقی چمن گل را بی روی تو رنگی نیست  -  شمشاد خرامان کن تا باغ بیارایی

ای درد توام درمان در بستر ناکامی  -  و ای یاد توام مونس در گوشه تنهایی

در دایره قسمت ما نقطه تسلیمیم  -  لطف آن چه تو اندیشی حکم آن چه تو فرمایی

فکر خود و رای خود در عالم رندی نیست  -  کفر است در این مذهب خودبینی و خودرایی

زین دایره مینا خونین جگرم می ده  -  تا حل کنم این مشکل در ساغر مینایی

حافظ شب هجران شد بوی خوش وصل آمد

شادیت مبارک باد ای عاشق شیدایی

[big VULTURE 8156]

ازحافظ

 

مرا می‌بینی و هر دم زیادت می‌کنی دردم  --  تو را می‌بینم و میلم زیادت می‌شود هر دم

به سامانم نمی‌پرسی نمی‌دانم چه سر داری  --  به درمانم نمی‌کوشی نمی‌دانی مگر دردم

نه راه است این که بگذاری مرا بر خاک و بگریزی  --  گذاری آر و بازم پرس تا خاک رهت گردم

ندارم دستت از دامن به جز در خاک و آن دم هم  --  که بر خاکم روان گردی بگیرد دامنت گردم

فرو رفت از غم عشقت دمم دم می‌دهی تا کی  --  دمار از من برآوردی نمی‌گویی برآوردم

شبی دل را به تاریکی ز زلفت باز می‌جستم  --  رخت می‌دیدم و جامی هلالی باز می‌خوردم

کشیدم در برت ناگاه و شد در تاب گیسویت  --  نهادم بر لبت لب را و جان و دل فدا کردم

تو خوش می‌باش با حافظ برو گو خصم جان می‌ده

چو گرمی از تو می‌بینم چه باک از خصم دم سردم

[ali_8114 787]

بمیرید بمیرید در این عشق بمیرید، دیوان شمس مولوی، غزلیات، غزل شماره 636

بمیرید بمیرید در این عشق بمیرید          در این عشق چو مردید همه روح پذیرید

بمیرید بمیرید و زین مرگ مترسید          کز این خاک برآیید سماوات بگیرید

بمیرید بمیرید و زین نفس ببرید          که این نفس چو بندست و شما همچو اسیرید

یکی تیشه بگیرید پی حفره زندان          چو زندان بشکستید همه شاه و امیرید

بمیرید بمیرید به پیش شه زیبا          بر شاه چو مردید همه شاه و شهیرید

بمیرید بمیرید و زین ابر برآیید          چو زین ابر برآیید همه بدر منیرید

خموشید خموشید خموشی دم مرگست          هم از زندگیست اینک ز خاموش نفیرید

ویرایش شده اکتبر 20, 2017 توسط ali_8114

[amirmasoud 51]

در در 1395/06/24, 15:02:27، big VULTURE گفته است :

توجه کنید که شمس تبریزی شاعر بزرگی محسوب نمی شه

بلکه این مولانا هستش که دیوانی به نام شمس داره و یکی از بزرگترین شاعر های دنیاست

شمس تبریزی کسی بود که با مولانا جلال الدین محمد بلخی ملاقات می کنه و روی ایشان تاثیر عمیقی میگذارد .

بعد از این ملاقات مولانا دیوان اشعاری میسراید و به افتخار شمس تبریزی آن را دیوان شمس نام گذاری می کند .

 

......................

 

يك پروفسور فرانسوی در جشن بازنشستگی اش در دانشگاه سوربن فرانسه چنین گفت :
 من عمرم را وقف ادبیات فارسی ایرانی کردم  و برای اینکه به شما اساتید و روشنفکران جهان توضیح دهم که این ادبیات عجیب چیست ، چاره ای ندارم جز اینکه به مقایسه بپردازم و بگویم که ادبیات فارسی بر چهار ستون اصلی استوار است :

فردوسی ، سعدی ، حافظ و مولانا .

فردوسی ، هم سنگ و همتای هومر یونانی است و برتر از او .

سعدی ، آناتول فرانس فیلسوف را به یاد ما می آورد و داناتر از او .

حافظ با گوته ی آلمانى قابل قیاس است ، که او خود را ، شاگرد حافظ و زنده به نسیمی که از جهان او به مشامش رسیده ، میشمارد .

 اما مولانا ، در جهان هیچ چهره ای را نیافتم ، که بتوانم مولانا را به او تشبیه کنم ،  او یگانه است و یگانه باقی خواهد ماند ، او فقط شاعر نیست ، بلکه بیشتر جامعه شناس است و روانشناسی کامل ، که ذات بشر و خداوند را دقیق می شناسد ، قدر او را بدانید و به وسیله ی او خود و خدا را بشناسید .

 من اگر تا پایان عمرم دیگر حرفی نزنم ، همین شعر برای همیشه کافی است :

باران که شدى مپرس ، اين خانه کيست

سقف حرم  و مسجد و ميخانه  يکيست

باران  که  شدى   ،   پياله ها   را   نشمار

جام  و قدح  و کاسه  و  پيمانه  يکيست

باران  !  تو که  از  پيش  خدا  مى  آیی !

توضيح  بده  عاقل  و  فرزانه  يکيست ؟

بر   درگه   او   چونکه   بيفتند  به   خاک

شير  و  شتر  و  پلنگ و  پروانه  يکيست

با  سوره ى  دل  ،   اگر  خدا  را  خواندى

حمد  و فلق  و  نعره ى  مستانه  يکيست

از  قدرت  حق  ،  هر چه  گرفتند  به  کار

در  خلقت حق ، رستم و موریانه يکيست

گر   درک  کنى   ،   خودت   خدا  را  بينى

درکش  نکنى  ،  کعبه  و  بتخانه  يکيست

سلام دوست عزیز...واقعا تاپیک فوق العاده و جذابی زدی و واقعا لذت بردم

شعری که نوشتید شاعرش کیه? یک سری میگن مولانا یک سری هم میگن مهدی مختارنامه. ..بعضی جاها هم دیدم که کلا میگن این داستان فیلسوف فرانسوی شایعس

ویرایش شده اکتبر 23, 2017 توسط amirmasoud

[big VULTURE 8156]

در 9 دقیقه قبل، amirmasoud گفته است :

سلام دوست عزیز...واقعا تاپیک فوق العاده و جذابی زدی و واقعا لذت بردم

شعری که نوشتید شاعرش کیه? یک سری میگن مولانا یک سری هم میگن مهدی مختارنامه. ..بعضی جاها هم دیدم که کلا میگن این داستان فیلسوف فرانسوی شایعس

از شما به خاطر لطفتون ممنونم .

 

متن بالا سند درست و حسابی نداره .

ضمنن شعر هم کمی با شعر های مولانا متفاوته . البته دانش من به این که شعر مولانا رو از غیر مولانا تشخیص بدم نمیرسه ولی احساس می کنم از نظر وزن و کلیت سبک شعری با شعر های مولانا تفاوت داره .

این متن هم از یه گروه تلگرامی از شاعران و شعر شناس ها به اینجا اومده و بنده به شخصه از درستی این متن خبر ندارم . به عبارت دیگه این متن از یه گروه نسبتا معتبر (میگم نسبتا معتبر چون در یه گروه تلگرامی همه نوع آدمی پیدا میشه وگرنه تقریبا همه کسانی که توی اون گروه بودند شعر شناس و شاعر بودند و بنده هم بیشتر یه ناظر محسوب می شدم و عملا کاری نمی کردم ) کپی شده اما خود گروه اصالتش رو تائید نکرده .

در هر صورت کپی کردم چون تا حدودی واقعی هستش . ( منظورم کلیت ماجراست ) شعر ایرانی شاعران بزرگ زیاد داره اما این 4 نفر ( حافظ ، سعدی ، مولانا و فردوسی ) تا حدود زیادی با بقیه متفاوتند . 

اون فیلسوف فرانسوی هم به نظر من شایعه باشه ( تجربه ثابت کرده این ریخت خبرها عموما شایعه هستند هرچند رگه هایی از واقعیت هم درشون پیدا بشه ) راستش می خواستم به این موضوع اشاره کنم اما یادم رفته بود . ممنون از شما که این موضوع رو مطرح کردید .

[big VULTURE 8156]

از مولوی :

 

جفا از سر گرفتی یاد می‌دار - نکردی آن چه گفتی یاد می‌دار

نگفتی تا قیامت با تو جفتم - کنون با جور جفتی یاد می‌دار

مرا بیدار در شب‌های تاریک - رها کردی و خفتی یاد می‌دار

به گوش خصم می‌گفتی سخن‌ها - مرا دیدی نهفتی یاد می‌دار

نگفتی خار باشم پیش دشمن - چو گل با او شکفتی یاد می‌دار

گرفتم دامنت از من کشیدی - چنین کردی و رفتی یاد می‌دار

همی‌گویم عتابی من به نرمی -تو می‌گویی به زفتی یاد می‌دار

فتادی بارها دستت گرفتم

دگرباره بیفتی یاد می‌دار

[amirmasoud 51]

پیش صاحب نظران ملک سلیمان باد است               بلکه آن است سلیمان که ز ملک آزاد است

آن که گویند که بر آب نهاده ست جهان                     مشنو ای خواجه که تا در نگری بر باد است

دل در این پیر زن عشوه گر  دهر مبند                      کاین عروسی است که در عقد بسی داماد است

خاک بغداد به مرگ خلفا می گرید                                 ورنه این شط روان چیست که در بغداد است

گر پر از لاله سیراب بود دامن کوه                               مرو از راه که آن خون دل فرهاد است

همچو نرگس بگشا چشم و ببین کاندر خاک            چند روی چوگل و قامت چون شمشاد است

خیمه انس مزن بر در این کهنه رباط                            که اساسش همه بی موقع و بی بنیاد است

حاصلی نیست به جز غم ز جهان خواجو را                  شادی جان کسی کاو ز جهان آزاد است

خواجوی کرمانی

 

[amirmasoud 51]

دل شکسته به قرب خدای راهبرست

که شیشه چون شکند در دکان شیشه گرست

صفای آب روان بیشتر ز استاده است

چه نعمتی است که عمر عزیز در گذرست

ز دست کوته خود ناامید چون باشم؟

که جای بهله کوتاه دست بر کمرست

شبی است همچو شب زلف او دراز مرا

که آفتاب قیامت ستاره سحرست

زنان سوخته رزقش همیشه آماده است

چو لاله هر که درین باغ آتشین جگرست

تو آن نه ای که به دوری ز دیده دور شوی

که روزگار جوانی همیشه در نظرست

شعور، آینه دار هزار تفرقه است

خوشا کسی که ز وضع زمانه بیخبرست

شراب لعل به اندازه صرف کن زنهار

که خون زیاده چو گردید رزق نیشترست

ز حسن بیش بود بهره دوربینان را

گل نچیده دوامش ز چیده بیشترست

ز خار تشنه جگر نگذرند صائب خشک

که پای آبله پایان عشق دیده ورست

[Solo 108]

به به چه تاپیکی. مرده بدم زنده شدم

[Solo 108]

يا رب اين نوگل خندان که سپردي به منش
مي سپارم به تو از چشم حسود چمنش

گر چه از کوي وفا گشت به صد مرحله دور
دور باد آفت دور فلک از جان و تنش

گر به سرمنزل سلمي رسي اي باد صبا
چشم دارم که سلامي برساني ز منش

به ادب نافه گشايي کن از آن زلف سياه
جاي دل هاي عزيز است به هم برمزنش

گو دلم حق وفا با خط و خالت دارد
محترم دار در آن طره عنبرشکنش

در مقامي که به ياد لب او مي نوشند
سفله آن مست که باشد خبر از خويشتنش

عرض و مال از در ميخانه نشايد اندوخت
هر که اين آب خورد رخت به دريا فکنش

هر که ترسد ز ملال انده عشقش نه حلال
سر ما و قدمش يا لب ما و دهنش

شعر حافظ همه بيت الغزل معرفت است
آفرين بر نفس دلکش و لطف سخنش