سال 2100 تو دنیا: کامپیوتر به شکل سخت افزاری آنچنان جلومون نیست. یعنی به اصطلاح کامپیوتر تو همه چیزه، ماشینت، ساعت مچی دستت، گوشی موبایلت، عینک روی چشمت، یخچالت، تلویزیونت، خونه ات، دفتر کارت، همه برای خودشون هوشمند هستند و خودشون به تنهایی کامپیوتر هستند و همه با هم در ارتباط مستقیم جوری که تنها از طریق دسترسی به هر کدوم میتونی برای بقیه تعیین وظیفه کنی - "Task" براشون تعریف کنی. مثلا از روی ساعت مچی رو دستت ماشینت رو تنظیم کنی امروز ساعت 12 شب خودش بره کارواش و برگرده. یا به تلویزیون برنامه بدی ساعت فلان فلان برنامه رو ذخیره کنه بعد ساعت 1 ظهر سر ناهار تو شرکت بتونی برنامه ای رو که تلویزیون از توی خونه ذخیره کرده رو توی دفتر کارت روی یک صفحه نمایشگر تماشا کنی. سرچ تو نت و ورودی کامپیوتر بیشتر گفتاری میشه و ما اغلب با چیزی شبیه Siri آیفون در ارتباط خواهیم بود. اطلاعت سلامتیمون از طریق ساعت مچی دستمون اتوماتیک به مراکز درمانی فرستاده میشه و هرگونه بیماری احتمالی در ابتدایی ترین مراحلش شناسایی میشه و به فرد اطلاع داده میشه تا برای درمان خود اقدام کنه. یا مثلا اگر چربی خون آدم بره بالا ساعت مچی دستور میده تحرک رو بیشتر کنی تا میزان چربی به حد مجاز توی خون برسه. خرید از فروشگاه ها بدون پول نقد و کارت و بی نیاز از هرگونه مداخله فیزیکی امکان پذیره. مثلا همه اجناسی که بر میداری اتوماتیک موقع خروج از فروشگاه محاسبه و از حسابت کم میشه. خلاصه صندوقداری به اون معنا در هیچ فروشگاهی نداریم. جرائم رانندگی خیلی کم میشه چون ماشین ها طوری برنامه ریزی میشن که از یکسری خط قرمز ها هیچوقت عبور نکنن. خلاصه بیشتر بشریت در اختیار کامپیوتر خواهد بود تا بلعکس.
سال 2100 تو ایران: وسط زمستون با صابون چینی رخت هامون رو تو تشت کنار جوب آب میشوریم، تویه صف 100 کیلومتری سر یه چاه وایسادیم مثل کوزت از چاه آب میکشیم بالا تو دبه ببریم خونه برای فردامون باهاش چایی درست کنیم، بعد بجوشونیمش حمام کنیم (البته اگر از صابونی که باهاش رخت شستیم چیزی باقی مونده باشه).