ميدونم حرف شما از سر دلسوزيه دوست خوبم، ولى آخه اون محصول خودش بايد حمايت من رو جلب كنه. يه چيز خاصى توش باشه كه ارزش پول دادن رو داشته باشه. منطق اينه كه من خريدار كه هر روز نيم ميليون پول تو جيبم ندارم كه بيام امروز پول اينو بدم، فردا خراب بشه، برم فردا پول يكى ديگه رو بدم.
مثلا تا اونجايي كه من ميدونم، تو فندلاند كه خانه ى نوكياست، مردم توانايى خريد آيفون و سامسونگ هم دارن، ولى اغلب ميرن نوكيا ميخرن كه از توليد ملى خودشون حمايت كنن. يعنى وضع مالى اينقدر خوب هست كه امكان خريد هر نوع محصولى رو دارن، ولى بازم ترجيها نوكيا ميگيرن. توى ايران اينطورى نيست.
وضع مالى اغلب اينطوريه كه بايد هزار تا بدبختى بكشن كه بعد از مدتها يه همچين پولى جمع بشه (كه چاله اى براش نباشه) بيان و تبلت بخرن. حالا همون يك شانس رو دارن و منطقا اولويت اولشون اينه كه ميخان بهترين رو انتخاب كنن چون شانس دومى وجود نداره. تو اين وضعيت حمايت از محصول داخلى در اولويت آخر قرار ميگيره.
بعدشم دوست خوبم، هر دومون ميدونيم ايرانى ها چشمشون بازه. شايد دستشون تنگ باشه، ولى نميشه هر جنسى رو بزارن جلومون ما هم بگيم اوه خداى من عجب چيزى. ممكنه ناچار باشيم ازش استفاده كنيم مثل پرايد، ولى هيچوقت نمى پسنديمش. ما به كشورهاى همسايه مون هم نگاه نميكنيم ببينيم جه تبلتى يا سيستمى مصرف ميكنن. هميشه نگاه ميكنيم بهترين جنس توى كل دنيا چيه، ما هم همون رو ميخايم. اگر نتونستيم يا امكانش نبود، نگاه ميكنيم بببينيم بعد از اون چيه، بعدش قاره، بعدش منطقه، بعدش آخرسر، ميرسيم به اينكه فلان جنس تو ايران بهترينه يا نه.
اين تبلت، راه خيلى سختى رو در پيش داره تا با اين شرايط مقبول خريدار ايرانى قرار بگيره. ;)