ÐÂИĪЄĿ

Patriot Memory Announces DDR4-3733 Variants of Viper 4 and Viper Elite Series.

+Sapphire Announces the Radeon RX 480 NITRO

GIGABYTE Expands its GeForce GTX 1060 Line

Thermaltake Announces the Toughpower DPS G RGB Gold Series

Enermax Announces Availability of Platimax DF Series PSUs

ASUS Announces Radeon RX 480 STRIX Graphics Card

شرکت اینتل با انتشار گزارشی اعلام کرد که قصد تغییر سیاست‌های خود را دارد و بر این اساس مرکز توسعه ابزارهای امنیتی خود را واگذار می‌کند. روزنامه فایننشال تایمز در آخرین شماره خود نوشت که اینتل قصد دارد دامنه فعالیت‌های خود را کاهش دهد و از بازار محصولات امنیتی خارج شود. بر اساس آخرین تصمیمات قرار شده است مرکز توسعه سیستم‌های امنیتی از بخش تولید تراشه‌های اینتل جدا شود. اگرچه این فرآیند چندان آسان به نظر نمی‌رسد، ولی اینتل تصمیم خود را گرفته است تا بازوی امنیتی خود را به فروش برساند. شرکت اینتل حدود نیم دهه قبل مرکز تولید نرم‌افزارهای امنیتی McAfee را به قیمت ۷.۷ میلیارد دلار خریداری کرد. ولی هم‌اکنون به این نتیجه رسیده است که این زیرمجموعه برای آن‌ها کاربرد چندانی ندارد. اینتل هم‌اکنون تمرکز کمتری بر بخش امنیت دارد و حتی در آخرین محصولاتی که در این زمینه ارائه کرده، سعی داشته است کمتر از نام McAfee استفاده کند. مرکز تولید سیستم‌های امنیتی این شرکت Intel Security نام دارد که شرکت McAfee یکی از زیرمجموعه‌های آن محسوب می‌شود. سال گذشته زمانی که «رِنی جیمز» مدیرعامل این مرکز برکنار شد، «کریس یانگ» مدیرعامل اینتل مدیریت آن در اختیار گرفت تا بتواند آن را زنده کند که البته چندان موفق نبود. منابع آگاه می‌گویند «جان مک‌آفی» بنیان‌گذار شرکت McAfee که آن را به اینتل فروخته بود بار دیگر تمایل دارد شرکت امنیتی مذکور را خریداری کند و در این زمینه مذاکراتی انجام داده است

اینتل یکی از سازندگان بزرگ پردازنده در جهان است که علاقه وافری به تغییر سوکت‌ مادربرد حمایت کننده از پردازنده‌‌های خود دارد. این شرکت در 5 سال اخیر بیش از 5 سوکت مادربرد جدید را معرفی کرده که این مهم علاوه بر تحمیل هزینه‌، عایدی دیگری برای دوستداران پردازنده‌های اینتل نداشته است! حالا هم خبر رسیده که اینتل قصد دارد تا برای نصب دو مدل از پردازنده‌های 14 نانومتری Skylake-X و Kaby Lake-X سوکت جدید 2066 را معرفی کند. نام پلتفرمی است که شرکت اینتل برای پردازنده‌ها و چیپ‌‌ست‌های جدید خود برگزیده است. همچنین R4 سوکت جدیدی است که روی مادربردهای این دو معماری قرار می‌گیرد. این سوکت از 2066 پین تشکیل شده و پردازنده‌های Skylake-X و Kaby Lake-X روی آن قابل نصب خواهند بود. پردازنده Skylake-X در سه مدل 6، 8 و 10 هسته‌ای با میزان مصرف انرژی 140 وات دنباله‌رو برادول E‌ خواهند بود. همچنین پردازنده Kaby Lake-X به صورت چهار هسته‌ای عرضه می‌شود که علاوه بر عدم پشتیبانی از فناوری Turbo Boost 3.0، از مسیرهای نقل و انتقال داده PCI-E کمتری بهره برده و از حافظه‌های DDR4‌ در چینش دو کاناله حمایت می‌کند. اما قرار است برای این دو مدل جدید، اینتل چیپ‌ست جدیدی را با امکان ارائه 10 درگاه‌ USB 3.0 و 8 درگاه ساتا 600 را عرضه کند. هنوز مواردی چون پشتیبانی از درگاه USB 3.1، تعداد خطوط PCI Express 3.0 برای ارتباط مستقیم کارت گرافیک با پردازنده و ارائه درگاه Lan‌ شبکه مشخص نیست. قرار است این دو پردازنده از ابتدای نیمه دوم 2017 وارد بازار مصرف شوند.

Phanteks Announces GeForce GTX 1080 Full Coverage Water Block .

PowerColor Announces the Radeon RX 480 RED DEVIL

Sharkoon Announces the Shark Zone M50 Gaming Mouse

Jonsbo Intros the UMX4 and RM3 Cases

XFX Radeon RX 480 Double Dissipation Pictured

Inno3D Intros its GeForce GTX 1060 Lineup

Cooler Master Launches MasterLiquid Pro 120 and 240

BIOSTAR Announces TB85 Motherboard, Made for Minin

ENERMAX Launches the ETS-T50 AXE with 7 Patented Technologies

ASUS Intros the GeForce GTX 1070 DUAL Graphics Card

معمولا کارکرد سیستم‌های ورک‌استیشن و سرور خیلی به‌چشم نمی‌آیند،؛ اما نباید فراموش کنیم که تمامی فعالیت‌‌های روزمره کاربران و شرکت‌های کوچک و بزرگ توسط این گروه از کامپیوترهای قدرتمند، مدیریت و اجرا می‌شوند وب‌سرورها، ایستگاه‌‌های ذخیره‌ساز داده‌ها و محاسبه‌گرهای قدرتمند موجود در مراکز علمی و پژوهشی نمونه‌هایی از سرورهای توانمند هستند که قادرند در کسری از ثانیه، میلیاردها دستورالعمل سنگین و پیچیده را محاسبه و پردازش کنند. دو شرکت اینتل و AMD، سازندگان انحصاری پردازنده‌‌های سرور هستند که تا سه سال پیش و برای جلب شرکت‌های بزرگ تجاری و ارايه‌دهندگان خدمات، با یکدیگر رقابت می‌کردند. اما در یک بازه زمانی، شرکت AMD‌ با ایجاد خط تولید جدید، به سمت طراحی تراشه‌‌های SoC تغییر مسیر داد و این موجب شد تا اینتل فضای بیشتری را برای حضور در بازار پردازنده‌‌های سرور به دست آورد. اگرچه هنوز هم به‌دلیل قیمت کمتر، پردازنده‌‌هایی چون اوپترون 6378 ای‌ام‌دی مشتریان خاص خود را دارند، نمی‌توان کتمان کرد که بیش از 70 درصد از بازار پردازنده‌های سرور و ورک‌استیشن در اختیار شرکت اینتل قرار دارد. اما شرکت اینتل در روزهای اخیر ویرایش چهارم پردازنده‌های زئون با معماری جدید برادول EX را معرفی کرد که بر پایه پلتفرم سلف بزرگ‌ترش، یعنی هاسول EX طراحی شده است. مدل E7 8890 v4 پردازنده بسیار قدرتمندی است که علاوه بر بهینه‌سازی‌های صورت‌گرفته در ساختمان آن، در تعداد هسته‌ و حافظه نهان نیز دستخوش تغییرات بزرگی شده است. این پردازنده مدرن از چهار یونیت مجزا (دو یونیت متشکل از چهار کلاستر) روی ویفر سیلیکون (Cluster on Die) بهره می‌برد که هر کدام شش هسته حقیقی با 5/2 مگابایت حافظه LLC (سرنام Last Level Cache) را در خود جای داده است. این در حالی است که در خانواده هاسول EX، دو یونیت COD‌ در نظر گرفته شده بود. برای هر دو کلاستر، یک بخش «مدیریت» و «کنترلر» در نظر گرفته شده است. این بخش شامل Home Agent، سیستم مدیریت وقفه و کنترلر حافظه‌‌ها هستند که در قسمت فوقانی سیلیکون اصلی پردازنده جانمایی شده‌‌اند. برای هر یک از دو کلاستر، یک تک لینک و یک دو لینک QPI در نظر گرفته شده تا ورودی و خروجی داده‌ها را مدیریت کنند، اما این پردازنده با معماری قدرتمند و کم‌مصرف برادول تولید شده که مولفه‌هایی چون گره‌‌های 14 نانومتری و برخورداری از چهار خط مجزای PCIe 3.0 برای ارتباط کارت گرافیک با پردازنده (خطوط X16، X8 و X4) را نیز در کارنامه خود دارد. همچنین تعبیه سه لینک QPI مجزا، پهنای باند 6/9 گیگاتکسل بر ثانیه را برای انتقال داده‌ها میان مادربورد و پردازنده فراهم خواهد کرد. در مجموع، 60 مگابایت حافظه نهان L3‌ برای زئون 8890 در نظر گرفته شده که در قیاس با 45 مگابایت حافظه نهان پلتفرم هاسول EX، این بخش افزایش قابل توجهی را تجربه کرده است. 24 هسته حقیقی و 48 رشته پردازشی با حداکثر فرکانس 3400 مگاهرتز، از مشخصات تازه‌وارد اینتل است. اما کنترلر حافظه مجتمع پردازنده E7 8890 v4 با پشتیبانی از سه شکاف و هشت کانال حافظه، امکان تعبیه حداکثر 24 اسلات DIMM‌ را روی مادربوردهای سازگار میسر کرده است. کنترلر حافظه پردازنده 8890 از حافظه‌های DDR3 با فرکانس 1600 و DDR4 با فرکانس 1866 مگاهرتز حمایت کرده و نصب تا 3072 گیگابایت حافظه را روی مادربورد، امکان‌پذیر می‌سازد. مطابق مشخصات اعلام‌شده، سازندگان می‌توانند تا هشت سوکت پردازنده را روی مادربوردهای سازگار نصب کنند. این مهم به مصرف‌کنندگان اجازه می‌دهد با نصب هشت پردازنده زئون 8890، ماشین محاسبه‌گری را پیکربندی کنند که از 192 هسته حقیقی، 384 رشته پردازشی مجازی و 24 ترابایت حافظه DDR4 برخوردار باشد. شاید بتوان پردازنده Power8 شرکت IBM را به‌عنوان یک رقیب برای این پردازشگر برشمرد، اما اینتل ادعا کرده که قدرت پردازشی پردازنده جدیدش، 4/1 برابر بیشتر و مصرف انرژی آن 50 درصد کمتر از پاور 8 شرکت آی‌بی‌ام است. پردازنده زئون E7 8890 v4 عضو ارشد خانواده برادول EX‌ است که تنها 165 وات مصرف دارد و با قیمت 7174 دلار به بازار عرضه می‌شود.

اینتل برای اولین بار در سال ۲۰۰۸ و با معرفی معماری Nehalem، پردازنده‌های سری Core i را معرفی کرد و از آن زمان اکثر پردازنده‌های خود را در سری‌های Core i3, Core i5 و Core i7 روانه بازار کرد. باورهای غلط بسیاری پیرامون این نام‌گذاری وجود دارد که در این مقاله به توضیح دقیق آن‌ها می‌پردازیم. بسیاری هنوز و پس از عرضه‌ی شش نسل از پردازنده‌های سری Core i، تصور می‌کنند، عددی که در مقابل Core i قرار می‌گیرد مربوط به تعداد هسته‌های پردازنده است. به عنوان مثال، این باور اشتباه وجود دارد که Core i3 سه هسته، Core i5، پنج هسته و Core i7 هفت هسته دارد. برخی نیز که خود را حرفه‌ای‌تر می‌دانند، تعداد هسته‌های هر سری را عدد مقابل Core i منهای یک می‌دانند. به این ترتیب Core i3 دو هسته، i5، چهار هسته و i7 شش هسته دارد. اما این باور نیز از پایه اشتباه است. حقیقت این است که هر چند اینتل پردازنده‌های قدرتمند و بسیار خوبی تولید می‌کند، اما نام‌گذاری آن‌ها به شکلی است که کاربر را گمراه می‌کند. شاید هم اینتل خود مایل است تا کاربران در مورد پردازنده‌هایش چنین باورهای اشتباهی داشته باشد. در همین راستا ما در این مقاله توضیح می‌دهیم که نام‌گذاری پردازنده‌های اینتل از چه قانونی پیروی می‌کند. اما پیش از آنکه به توضیح این موضوع بپردازیم، بیایید نگاهی کلی به نسل‌های مختلف پردازنده‌های اینتل داشته باشیم. اینتل اولین بار در سال ۲۰۰۸ و با معرفی معماری Nehalem نام‌گذاری پردازنده‌های خود را تغییر داد و از الگوی Core i بهره برد. اینتل هر سال معماری پردازنده‌های خود را دستخوش تغییرات کوچک و بزرگ می‌کند و نام جدیدی را برای معماری جدید خود انتخاب می‌کند. اینتل از سال ۲۰۰۸ این معماری‌ها را معرفی کرده است: نسل اول، سال ۲۰۰۸ معماری Nehalem - لیتوگرافی ۴۵ نانومتر نسل دوم، سال ۲۰۱۱ معماری Sandy Bridge - لیتوگرافی ۳۲ نانومتر نسل سوم، سال ۲۰۱۲ معماری Ivy Bridge - لیتوگرافی ۲۲ نانومتر نسل چهارم، سال ۲۰۱۳ معماری Haswell - لیتوگرافی ۲۲ نانومتر نسل پنجم، سال ۲۰۱۴ معماری Broadwell - لیتوگرافی ۱۴ نانومتر نسل ششم، سال ۲۰۱۵ معماری Skylake - لیتوگرافی ۱۴ نانومتر لیتوگرافی فاصله‌ی بین اجزای اصلی هر واحد پردازشی است. در واقع فاصله‌ی بین ترانزیستورها، مقاومت‌ها و دیگر اجزاء تشکیل دهنده‌ی پردازنده، براساس لیتوگرافی مشخص می‌شود. هر چه لیتوگرافی کوچک‌تر باشد، تعداد بیشتری ترانزیستور در ابعاد مشخصی از تراشه جا می‌شوند و از آنجایی که فاصله‌ی بین اجزاء پردازنده کمتر می‌شود، سرعت انتقال اطلاعات بیشتر شده و گرما و مصرف پردازنده نیز کاهش می‌یابد. در نظر داشته باشید که هر نانومتر یک میلیاردم متر است. با نگاهی به لیست بالا متوجه می‌شوید که اینتل طی سال‌های ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۵ تلاش کرده است تا لیتوگرافی پردازنده‌های خود را بهبود بخشد. در هر نسل سعی شده است تا مصرف انرژی کاهش یافته، قدرت پردازش افزایش یابد و همچنین پردازنده‌ی گرافیکی (GPU) مجتمع شده با CPU نیز بهبود یابد. مثلا مهم‌ترین تفاوت پردزانده‌های هسول با آیوی بریج در استفاده از پردازنده‌ی گرافیکی قوی‌تر و مصرف انرژی کمتر است و سرعت پردازنده‌ی اصلی چندان تغییری نسبت به نسل قبل نکرده است. به این نکته نیز توجه داشته باشید که همیشه عدد بالاتر به معنی بازده بالاتر نیست، بعضی اوقات پردازنده‌های مجهز به فرکانس کلاک پایین‌تر به لطفِ معماری بهتر، قدرت و بازده بالاتری دارند. این مورد مخصوصا وقتی قرار است پردازنده‌ی دو برند مثلا اینتل یا ای‌ام‌دی را با یکدیگر مقایسه کنید یا پردازنده‌ی دو نسل از یک شرکت را مورد ارزیابی قرار دهید بیشتر نمایان می‌شود. تنها معیار برای مقایسه پردازنده‌ها اجرای بنچمارک‌های مختلف در شرایط گوناگون است. اما نام‌گذاری پردازنده‌های Core i براساس چه منطقی است؟ اگر بخواهیم بصورت ساده و سریع پاسخ بدهیم، پردازنده‌های سری Core i7 سریع‌تر از Core i5 هستند و به همین ترتیب پردازنده‌های Core i5 نیز سریع‌تر از Core i3 هستند. اعداد ۷، ۵ و ۳ نیز ارتباطی با تعداد هسته‌ها ندارند، اما قدرت پردازشی پردازنده‌های هر سری نسبت به سری قبلی خود، بیشتر است. قدرت پردازش، هر کدام از پردازنده‌ها به معیارهای مختلفی از جمله تعداد هسته‌ها، سرعت کلاک (به گیگاهرتز)، سایز حافظه‌ی کش و همچنین فناوری‌های همچون Turbo Boost و Hyper-Threading بستگی دارد. هرچه تعداد هسته‌ها بیشتر باشد، تسک‌ها یا Threadهای بیشتری بصورت همزمان پردازش می‌شوند. به عنوان مثال کمترین میزان هسته در پردازنده‌های سری Core i3 وجود دارد. این پردازنده‌ها داری ۲ هسته هستند ولی به لطف پشتیبانی از فناوری Hyper-Threading توانایی پردازش همزمان چهار دستور را دارند. در پردازنده‌های مخصوص کامپیوترهای دسکتاپِ Core i از نسل ششم (Skylake)، شاهد استفاده از چهار هسته و چهار Thread هستیم که در مجموع امکان اجرای ۸ تسک همزمان را در پردازنده میسر می‌کند. اما چطور می‌توان با ۴ هسته، ۸ دستور همزمان را پردازش کرد؟ فناوری Hyper-Threading اینتل با شبیه سازی هسته‌ها امکان اجرای دو دستور را در یک هسته میسر می‌کند. در این فناوری، سیستم‌عامل دو هسته‌ی مجازی به ازاء هر هسته را آدرس دهی می‌کند و به این ترتیب اجرای همزمان دو دستور در هر هسته میسر می‌شود. در نسل ششم پردازنده‌های اینتل پشتیبانی از Hyper-Threading تقریبا در تمام پردازنده‌ها اضافه شده است یعنی حتی پردازنده‌های Core i3 نیز با وجود ۲ هسته قادر به اجرای ۴ تسک همزمان هستند. فناوری توربو بوست چیست و چه تاثیری در سرعت پردازش دستورات دارد؟ توربو بوست فناوری اختصاصی اینتل است. اگر پردازنده‌ای مجهز به این فناوری باشد در شرایطی که حجم زیادی از دستورات برای پردازش به پردازنده سپرده شود به صورت موقت سرعت کلاک پردازنده را افزایش می‌دهد تا دستورات با سرعت بالاتری پردازش شوند. این فرکانس به صورت موقت افزایش می‌یابد و پس از خلوت شدن پردازنده، مجددا پردازش امور با فرکانس پایه دنبال می‌شود. در صفحه‌ی مشخصات فنی پردازنده‌هایی که از این فناوری پشتیبانی می‌کنند، عددی در مقابل عبارت Turbo Boost ذکر می‌شود که همان فرکانس حداکثری است که در حال توربو بوست، پردازنده با آن کار خواهد کرد. حافظه‌ Cache چیست و چه تاثیری در عملکرد پردازنده دارد؟ کش نوعی از حافظه‌ است که سرعت انتقال اطلاعات در آن بسیار سریع است. این حافظه به همراه CPU و GPU در یک تراشه مجتمع می‌شود تا پردازنده به سرعت به آن دسترسی داشته باشد. پردازنده از حافظه‌ی کش برای ذخیره سازی اطلاعات مربوط به دستورات در حال پردازش خود استفاده می‌کند و به جای آنکه مرتبا به حافظه‌ی رم یا دیسک سخت دسترسی داشته باشد، اطلاعاتی که مرتبا به آن‌ها نیاز دارد را در کش ذخیره می‌کند. وضعیت حافظه‌ی رم با دیسک سخت نیز به همین صورت است، پردازنده به جای آنکه مرتبا اطلاعات را از روی حافظه‌ی نه چندان سریع، دیسک سخت یا SSD بخواند، به حافظه‌ی رم منتقل می‌کند تا در مراجعات بعدی دسترسی به آن‌ها سریع‌تر انجام شود. حافظه‌ی کش ظرفیت پایین‌تری در مقایسه با حافظه‌ی رم دارد، اما دسترسی اطلاعات در کش فوق‌العاده سریع‌تر از رم است. آیا پردازنده‌ Core i5 در لپ‌تاپ، اولترابوک و کامپیوتر رومیزی یکسان است و عملکردی یکسانی دارد؟ اینتل تنها در نام‌گذاری پردازنده‌های i3, i5 و i7 مشتری خود را گمراه نمی‌کند. اینتل پردازنده‌های متفاوتی را برای اولترابوک، نوت‌بوک و کامپیوتر رومیزی تولید کرده است که البته همه‌ی آن‌ها نیز در سری‌های Core i7, Core i5 و Core i3 قرار می‌گیرند. اما پردازنده‌ی Core i7 که در کامپیوتر رومیزی استفاده می‌شود به مراتب قوی‌تر از نسخه‌ی لپ‌تاپ است و به همین ترتیب پردازنده‌ای که در لپ‌تاپ استفاده می‌شود قوی‌تر از پردازنده‌ی Core i7 است که در اولترابوک قرار می‌گیرد. بخش اول در این نام‌گذاری با i7, i5, i3 یا M شروع می‌شود و مشخص کننده سری پردازنده است. عدد اول از بخش عددی، به نسل پردازنده اختصاص داد. در مثال بالا عدد ۶ نشان‌دهنده‌ی نسل ششم (Skylake) است و سه رقم بعدی نیز شماره‌ی SKU است. اما بخش مهم در پردازنده‌های اینتل که تفاوت بین پردازنده‌های موبایل و دسکتاپ را مشخص می‌کند در انتهای این رشته قرار دارد. در جدول زیر می‌توانید توضیح مربوط به حروف آخر در نام پردازنده‌ها را مشاهده کنید: نکته‌ی عجیب در بین نام گذاری پردازنده‌های سری Core i اینتل این است که تا نسل چهارم وقتی در انتهای نام پردازنده‌ی حرف M یا U می‌آمد می‌توانستیم به سرعت متوجه شویم که با یک پردازنده مخصوص لپ‌تاپ یا پردازنده‌ی مخصوص اولترابوک طرف هستیم؛ اما از نسل پنجم به بعد، اینتل تصمیم گرفت تا حرف M را با H جایگزین کند. به این ترتیب در انتهای نامِ پردازنده‌های بکار گرفته شده در لپ‌تاپ‌های عادی، حرف H به چشم می‌خورد و در لپ‌تاپ‌های گیمینگ یا لپ‌تاپ‌های قدرتمند از پردازنده‌های قوی‌تر با حرف HK یا HQ استفاده می‌شود. اولترابوک‌ها یا لپ‌تاپ‌های باریک و کم‌مصرف نیز به پردازنده‌های U مجهز می‌شوند. پس ترتیب قدرت پردازنده‌های اینتل به شکل زیر است: HQ>HK>H>U به همین ترتیب نیز پردازنده‌های سری U کم‌مصرف‌ترین و پردازنده‌های سری HK و HQ پرمصرف‌ترین در بین پردازنده‌های موبایل به حساب می‌آیند. در واقع هر چه پردازنده‌ها قوی‌تر می‌شوند مصرف انرژی افزایش یافته و طول عمر باتری کاهش می‌یابد. پس اگر اولویت شما در خرید لپ‌تاپ، طول عمر باتری، وزن کم و قابلیت حمل آسان است، پیشنهاد می‌شود که لپ‌تاپ با پردازنده‌ی سری U تهیه کنید. ولی اگر به دنبال اجرای بازی‌ها یا نرم‌افزارهای محاسباتی سنگین دارید بهتر است لپ‌تاپ با پردازنده‌ی سری HQ یا HK تهیه کنید که در این صورت طول عمر باتری کم‌تر، وزن بیشتر و ضخامت بالاتر خواهید داشت. اما حرف K در تمام مدل‌های موبایل (منظور لپ‌تاپ‌ها) و دسکتاپ به معنی Unlocked است. این پردازنده‌ها قابل اورکلاک شدن هستند و کاربر می‌تواند به میل خود فرکانس پردازنده‌ها را اورکلاک کند تا بازده‌ی بالاتری را در اختیار بگیرد. اما در فرکانس پایه این مدل از پردازنده‌های هیچ تفاوتی با معادل بدون K آن‌ها ندارند. چطور از طریق نام مدل پردازنده، متوجه‌ی تعداد هسته‌ها، فناوری‌ها و فرکانس آن شویم؟ چنین امکانی وجود ندارد! اما ساده‌ترین راه آن است که نام مدل پردازنده‌ی مورد نظر خود را در گوگل جستجو کنید. معمولا اولین نتیجه‌ی جستجو، سایت ark.intel.com است که در آن جزئیات کامل در باره‌ی پردازنده به همراه تعداد هسته‌ها، میزان مصرف انرژی، پشتیبانی از فناوری‌های Hyuper Threading و Turbo Boost، میزان حافظه‌ی کش و غیره بدست می‌آورید. در نظر داشته باشید که پردازنده‌های Core i7 می‌توانند بین ۲ تا ۸ هسته داشته باشند و فرکانس کاری آن‌ها نیز در سری U در کمتری سطح و در سری‌های دسکتاپ در بالاترین سطح تعیین می‌شود. پس اگر قصد خرید لپ‌تاپ جدیدی را دارید تنها با شنیدن نام Core i7 تصور نکنید که بازده شبیه به پردازنده‌‌ی Core i7 کامپیوتر رومیزی خود را در اختیار خواهید داشت. اما همیشه سعی کنید کامپیوتری خریداری کنید به پردازنده از جدیدترین نسل مجهز شده باشد.

اینتل هنگام معرفی خانواده‌ی پردازنده‌های کم مصرف خود موسوم به Core M‌، با تاکید بر مصرف پایین انرژی این پردازنده‌ها، از آن‌ها به عنوان انقلابی در صنعت پردازنده‌ها یاد کرد، اما ظاهرا این خانواده به پایان کار خود نزدیک شده است. در سال ۲۰۱۴، کمپانی اینتل قول داد که پیاده‌سازی کم‌مصرف معماری برادول (Broadwell) این شرکت، همان انقلابی را به وجود بیاورد که تولیدکنندگان مختلف، مدت‌ها انتظار داشتند در معماری x86 این کمپانی ببینند. اینتل مدعی بود که استفاده از پردازنده‌های سری Core M کاهش بسیار چشمگیر مصرف انرژی را در پی داشته و موجب می‌شود فشرده سازی و اجتماع قطعات سخت‌افزاری به بهترین وجه شده و امکان ساخت سیستم‌های x86‌ بدون فن را برای اولین بار فراهم کند. متاسفانه تاریخ این گونه نشان نمی‌دهد و ادعای اینتل ثابت نشد. گرچه پردازنده‌های Core M توانستند به موفقیت‌هایی در تبلت‌های بزرگ، الترابوک‌ها و تبلت‌های هیبریدی دست یابند، اما سخت‌افزار این تبلت‌ها نزدیک به پرازنده‌های core i3، i5 و i7‌ بوده است. برای این که دید بهتری به این موضوع پیدا کنید بهتر است بدانید که پس از یک بررسی مشخص شد که از بین ۳۲۸ مدل مختلف از تبلت‌های هیبریدی، تنها ۴۲ دستگاه از پردازنده‌های core M، M3 ،M5 و M7 بهره می‌برند. این بدان معناست که گرچه سری Core M به طور کامل از خطوط تولید کنار گذاشته نشده‌اند، اما توجه چندانی هم به آن‌ها نمی‌شود. دیجیتال ترندز به تازگی مقاله‌ای منتشر کرده و در آن گفته است: «هیچ کس پردازنده‌های سری Core M اینتل را نمی‌خواهد و نمایشگاه کامپیوتکس هم صحت ادعای ما را ثابت کرد.» گرچه ممکن است وضعیت به اندازه‌ای که دیجیتال ترندز گفته است وخیم نباشد، اما تا حدودی هم باید به این حقیقت اعتراف کرد که بر خلاف ادعا و هیاهوی تبلیغاتی اینتل در سال ۲۰۱۴، پردازنده‌های سری Core M نتوانسته‌اند به انتخاب اصلی تولیدکنندگان دستگاه‌های هیبریدی تبدیل شوند. همچنین بر خلاف دیجیتال ترندز، ما گمان نمی‌کنیم که این مشکل مربوط به قیمت یا برند این تراشه‌ها باشد، چرا که اینتل معتبرترین سازنده‌ی تراشه در تمام دنیا است و قیمت‌گذاری این تراشه‌ها هم نسبت به مدل‌های دیگر اینتل منصفانه بوده است. هدف اینتل از ساخت پردازنده‌های سری Core M قرار دادن گزینه‌های بیشتر در دسترس تولیدکنندگان اولترابوک‌های بالارده بود. این تولیدکنندگان پیش‌تر گزینه‌‌های محدودی در دسترس داشتند. متاسفانه در بسیاری از موارد، تولیدکنندگان ترجیح دادند که در کنار افزایش رزولوشن صفحه نمایش، تمرکز خود را روی کاهش ضخامت و رسیدن به باریک‌ترین طراحی ممکن قرار دهند و همین موجب شد که از پردازنده‌های Core M دوری کنند. افزودن هر پیکسل به صفحه نمایش، بهایی دارد که باید پرداخت شود و آن هم مصرف بیشتر انرژی است. اگر بخواهید متنی را با بزرگنمایی ۱۵۰ تا ۲۰۰ درصد در صفحه نمایش جدید خود بخوانید، پیکسل‌هایی که حالا توسط چشم شما دیده نمی‌شوند مقداری انرژی مصرف می‌کنند که بیشتر از نمایشگر قبلی با رزولوشن کمتر است. صفحه نمایش رده‌بالا که دارای روزلوشن‌های بالایی هستند، خود انرژی گرمایی قابل توجهی تولید می‌کنند و همین موجب می‌شود که برای گرم شدن پردازنده، حد معینی تعیین کنیم که از آن فراتر نرود. چیپ‌های تولید شده توسط اینتل هنوز دارای مدار مجتمع وای‌فای یا رادیو روی خود نیستند، اما از طرفی مصرف انرژی آن‌ها از سیستم روی چیپ‌های ARAM که گزینه‌های یاد شده را بر روی خود دارند بالاتر است. اینتل هرگز به صورت رسمی تایید نکرد که پردازنده‌های Core M از نسخه‌ی کم مصرف معماری ۱۴ نانومتری بهره می‌برند، اما اشاره‌هایی مختصر به این موضوع داشته است. مثلا در برخی از بیانیه‌های اینتل، به فرایند ۱۴ نانومتری ساخت این پردازنده‌ها و تمایز آن از فرایند ۱۴ نانومتری TriGate‌ معمول این کمپانی اشاره‌هایی شده است. اگر این موضوع صحت داشته باشد، بعید است که اینتل به همین راحتی قصد تعطیل کردن خط تولید تراشه‌های سری Core M خود را داشته باشد. اگر هم این کمپانی قصد توقف تولید این محصولات را داشته باشد، هنوز در حد پیشنهاد است و نمی‌توان زمان خاصی را برای آن تعیین کرد. بررسی‌های دیجیتال ترندز روی باتری دستگاه‌ها هیبریدی نشان داد که اگرچه در شرایط بیکاری و استندبای، پردازنده‌های Core M نسبت به سایر پردازنده‌های مورد استفاده در این محصولات از نظر مصرف انرژی دارای بازدهی بهتری هستند، اما در عمل هنگام استفاده و در حین انجام کارهای عادی، تفاوت چندانی با سایر پردازنده‌ها ندارند. این وبسایت به بررسی سه مدل مختلف از کمپانی‌های سامسونگ، لنوو و ایسوس پرداخته است. مدل‌های Samsung Ativ Book 9 ،Zenbook UX305 و Lenovo T450s. مدل Ativ Book 9 سامسونگ از یکی از پردازنده‌های نسبتا قدیمی و سری اول خانواده‌ی Core M اینتل بهره می‌برد که مبتنی بر معماری برادول است، در حالی که مدل Zenbook UX305 ایسوس از یک پردازنده Core m3 6Y30 جدید و مبتنی بر اسکای‌لیک بهره می‌برد. بهینگی و عملکرد این دو مدل در مصرف باتری، با دستگاه T450s لنوو مقایسه شده است. این دستگاه از پردازنده‌ی core i5 5300U بهره می‌برد. در جدول زیر، نتایج این بررسی را مشاهده می‌کنید. تفاوت زیاد بین مصرف باتری این دو پردازنده‌ی Core M در حالت استراحت و بی‌وظیفگی، نشان‌گر وجود تفاوت‌های ظریفی در تنظیم UEFI‌ این دو پردازنده است، و ناشی از تفاوت معماری این دو نیست. به همین دلیل است که در تست‌های بعدی، این دو پردازنده بسیار به هم نزدیک هستند. این تست‌ها که بر اساس کارکرد معمول یک دستگاه در دنیای واقعی شبیه سازی شده‌اند و نتایج آن‌ها نشان داد که گرچه اینتل موفق شده است پردازنده‌هایی کم‌مصرف به کاربران عرضه کند، اما تنها اندکی کم مصرف‌تر. اینتل نتوانسته پردازنده‌هایی بسازد که به طور جدی و چشمگیری کم مصرف‌تر از نمونه‌های پیشین این کمپانی باشند. همان طور که در شکل بالا ملاحظه می‌کنید، اختلاف مصرف انرژی بین این دو گروه پردازنده در شرایط کاری عادی چندان زیاد نیست. نمی‌توان با اطمینان گفت که قیمت چقدر در این امر تاثیر داشته است. از آن‌جا که Core M 2 in 1 یعنی نوع قابل استفاده‌ در تبلت‌های هیبریدی، نسبتا گران و مخصوص دستگاه‌های بالارده است، سازندگان محصولاتی همچون سرفیس ۳ که قیمت پایین دارد، ترجیح می‌دهند از پردازنده‌های سری اتم کمپانی اینتل بهره ببرند، چرا که این پردازنده‌ها بسیار ارزان‌تر از پردازنده‌های Core M هستند. مثلا پردازنده‌ی Atom x7-Z8700 تنها ۳۷ دلار قیمت دارد که در برابر قیمت‌های چندصد دلاری پردازنده‌های Core M 2 in 1 واقعا ناچیز است. از طرفی می‌توان مواضع تند دیجیتال ترندز در برابر پردازنده‌های Core M را درک کرد. در مجموع، ممکن است این وبسایت در مورد فاصله گرفتن تولیدکنندگان از این پردازنده‌ها به خاطر قیمت‌ آن‌ها درست بگوید. کمپانی‌ها از این پردازنده‌ها در محصولات خود چندان استفاده نمی‌کنند، زیرا احتمالا این پردازنده‌ها برتری خاص و چشمگیری در ازای قیمت بالایشان ندارند. البته این فقط یک عقیده است و نمی‌توان عدم موفقیت این سری را فقط ناشی از قیمت آن‌ها دانست. پیش‌تر هم گفتیم که امروزه تولیدکنندگان در ساخت دستگاه‌های خود به صورت وسواس‌گونه‌ای به افزایش رزولوشن صفحه نمایش تا مقادیر بیهوده و صرفا تبلیغاتی، کاهش ضخامت و کم کردن وزن توجه می‌کنند. البته افزایش رزولوشن همیشه بیهوده نیست و کاربردی بودن یا نبودن آن به اندازه‌ی پنل صفحه نمایش دستگاه هیبریدی مورد نظر بستگی دارد. مثلا رزولوشن 4K برای یک تبلت ۱۰ اینچی واقعا ضروری نیست، چرا که حتی اگر از پنلی با رزولوشن 2K هم استفاده کنیم، باز هم می‌توان محتوای دلخواه را با بالاترین کیفیت مشاهده کرد. در نتیجه‌ی اعمال تغییرات مذکور در طراحی و ساخت، طبیعتا فضای کمتری در دسترس بوده و باتری‌های کوچکتری هم در بدنه جای داده می‌شود و شاید همین امر موجب عملکرد نسبتا ضعیف پردازنده‌‌های Core M هم در عملکرد و هم در میزان مصرف انرژی شده است. کسب نتایج نزدیک در تست تعجبی ندارد. به هر حال این پردازنده‌ها با پردازنده‌های Core i5، i3 و i7 که در دستگاه‌هایی با اندکی ضخامت بیشتر استفاده شده‌اند مقایسه نشده‌اند. ضخامت و باتری دستگاه‌های بهره‌مند از پردازنده‌های Core i بیشتر از دستگاه‌های دارای پردازنده‌ی Core M است و همین موجب استفاده از باتری‌هایی نابرابر در این دو گروه از محصولات شده است. اگر کمپانی اینتل تصمیم به توقف تولید پردازنده‌های سری Core M خود گرفته است، بهتر است این کار را تا زمان عرضه‌ی پردازنده‌های ۱۰ نانومتری سری Cannonlake به تاخیر بیندازد، چرا که اینتل هم اکنون روی فناوری ۱۴ نانومتری خود مانور می‌دهد. از طرفی پردازنده‌های Core M هم بر اساس همین فناوری ساخته شده‌اند و با حذف آن‌ها، محصول خارق‌العاده‌ای ساخته نخواهد شد، زیرا از لیتوگرافی کوچک‌تر خبری نیست و در هر صورت اینتل باید تا هنگام معرفی فناوری ۱۰ نانومتری خود، از تکنولوژی ۱۴ نانومتری استفاده کند و به همین دلیل نمی‌تواند با حذف سری Core M و ارائه‌ی یک سری ۱۴ نانومتری جدید، تغییرات شگرفی ایجاد کند. از طرفی اپل هم مک‌بوک خود را به پردازنده‌های Core M‌ مجهز کرده است و ممکن است بخواهد در نسل‌های بعدی اولترابوک خود مجددا از این پردازنده‌ها استفاده کند. بنابراین بهتر است اینتل فعلا دست نگه داشته و به تولید پردازنده‌های Core M خود ادامه دهد.

ب ام و عمده تبلیغات خود را با شعار مشهور ” خودرو لذت بخش برای رانندگی” انجام می دهد اما حالا این کمپانی قصد دارد تا خودرو لذت بخش برای مسافرین را راهی بازار کند. همکاری با کمپانی های اینتل و موبایلای بدین منظور رسانه ای شده است، چرا که کمپانی آلمانی قصد دارد نه مانند گوگل یا تسلا به شکل مستقل، بلکه با کمک گرفتن از ابر شرکت های دنیای تکنولوژی به توسعه پلت فرم تازه ای برای خودروهای خودران بپردازد و حتی این پلت فرم را در اختیار سایر خودروسازان نیز قرار دهد. مهمترین نکته در خصوص این همکاری، تعریف 5 سطح مختلف از هوشمند سازی خودروهاست که با توجه به تکنولوژی های فعلی می تواند جالب توجه باشد. سطح یک به سیستم های کمکی رانندگی مربوط می شود که در خودروهای امروزی نیز کم و بیش مورد استفاده قرار می گیرند و در بهترین حالت می توانند به راننده اجازه دهند تا در شرایط خاص رانندگی، فرمان و پدال های گاز و ترمز را رها کند. اما سطوح بعدی به برداشتن چشم از مسیر حرکت، عدم توجه به مسیر و حتی حذف فیزیکی راننده از پشت فرمان منجر خواهد شد که ممکن است پیاده سازی ایمن هریک از این مراحل به چندین سال تحقیق و توسعه نیاز داشته باشد. به معنی دیگر، کمپانی های صاحب تکنولوژی مانند ب ام و یا اینتل معتقدند که تا هوشمند سازی کامل خودروها سال ها فاصله تکنولوژی وجود دارد و عجله برای تولید انبوه خودروهای خود ران می توانند به حادثه ای شبیه آنچه برای یکی از رانندگان تسلا رخ داد، منجر شود. ب ام و قصد دارد تا اولین خودرو ماحصل این همکاری را در سال 2021 راهی بازار کند اما مسلما در آستانه امضای قراداد با اینتل، هنوز جزییات عملکردی محصول نهایی روشن نیست آنچه از جزییات این همکاری مشخص است، این است که ب ام و تامین کننده سخت افزار و پلت فرم خودروهای مورد بحث خواهد بود و دو کمپانی دیگر نیز وظیفه ارائه سخت افزارهای مربوط به تشخیص و کنترل مسیر ، نرم افزارهای مدیریت اطلاعات و پردازش اطلاعات را بر عهده خواهند گرفت. مسئله مهم حاشیه ای در مورد خودروهای خودران، قیمت تمام شده زیاد آن ها به دلیل پیچیدگی سخت افزارهای مربوط به تشخیص و کنترل شرایط مسیر است که شامل انبوهی از رادارها و دوربین های دقیق می شود. بنابراین در بلند مدت کمپانی های تکنولوژی سعی در کاهش هزینه های مربوط به این تجهیزات نیز خواهند داشت تا تولید انبوه و نسبتا ارزان قیمت نسل آینده خودروهای خودران ممکن شود.

اینتل به تازگی وب‌سایت خود را از دسترس کاربران ایرانی خارج کرده است. موضوع برجام و برداشته شدن تحریم‌های ایران همچنان از اخبار داغ داخلی و بین‌المللی است و حرف و حدیث‌های زیادی پیرامون آن وجود دارد. در حالی که در بخش‌های مختلف برخی تحریم‌ها برداشته شده ولی به نظر می‌رسد در حوزه‌ی فناوری اوضاع کمی متفاوت است و کمپانی‌های مشهور همچنان با کاربران ایرانی سر ستیز دارند. اینتل به تازگی وب‌سایت خود را از دسترس کاربران ایرانی خارج کرده است. با وجود اینکه قرار بوده بعد از قطعی‌شدن برجام، تمامی تحریم‌های ناعادلانه علیه ایران برداشته شود، ولی به نظر می‌رسد همچنان کارشکنی‌های زیادی صورت می‌گیرد. در حالی که کاربران ایرانی همچنان از گوگل و سنگ‌اندازی‌های گاه و بیگاهش دل خوشی ندارند، اینتل نیز به عنوان بزرگترین تولیدکننده‌ی پردازنده در جهان، وب‌سایت خود را از دسترس ایرانی‌ها خارج کرده است. با مراجعه به سایت اینتل با متنی به شرح زیر روبرو می‌شوید: متاسفیم! درخواست شما به دلیل اینکه در منطقه‌ی تحریم شده از سوی آمریکا قرار دارید، رد می‌شود. ما از اینکه در شرایط فعلی نمی‌توانیم امکان استفاده از نرم‌افزار، خدمات و تکنولوژی‌های خود را برای شما فراهم کنیم، پوزش می‌خواهیم. کمپانی Intel Corporation یک مجموعه‌ی آمریکایی است و باید مقررات صادرات این کشور را رعایت کرده و در کنار قوانین وضع شده از سوی خزانه‌داری برای تعامل با برخی کشورها، مجبور هستیم قوانین دولت آمریکا را نیز پیاده کنیم. اگر فکر می‌کنید درخواست شما به اشتباه پذیرفته نشده است، لطفا از طریق لینک http://software.intel.com/contact/ با تیم پشتیبانی ما تماس بگیرید. به نظر می‌رسد همچنان کشورهای غربی تلاش می‌کنند به نحوی از اجرای کامل مفاد برجام شانه خالی کنند و کاربران ایرانی حوزه فناوری نیز باید به امید روزهای خوش آینده باشند.

Sharkoon Announces the SharkZone GK15 Gaming Kit

Corsair Lights Up DDR4 with New Vengeance LED Performance Memory