Mohamad Hajati

موجوده...

چقدر زیبا تبریک میگم

پمپ بسیار عالی هستش دوستان از دستش ندید...

موساشی،خواهر بزرگتر یاماتو رزمناو موساشی یکی از بهترین رزمناوهای جنگ دوم جهانی بود که مجهز به توپهای 460 میلیمتری و نیز 155 میلیمتری بود که توپهای 460 میلیمتری آن سهمگین ترین توپ دریایی در جریان جنگ دوم جهانی بود و برد نهایی این توپها 42 کیلومتر برآورد میشد. قطر زره آن در بدنه 650 میلیمتر و در عرشه 200 میلیمتر بود. هدف مهندسان ژاپنی از طراحی این رزمناو این بود که بتوانند با ترکیب این رزمناو با خواهرش یاماتو از قدرت آتش و پایداری در نبردهای دریایی در مقابل ناوگان قدرتمند آمریکایی برخوردار باشند.این رزمناو توسط کمپانی میتسوبیشی در ناگاساکی ساخته شد و آدمیرال کائورو آریما به عنوان کاپیتان آن انتخاب گردید. موساشی در 18 ژانویه سال 1943 از بندر کورِ حرکت کرد و پس از 11 روز به تروک لاگون در شمال گینه نو رسید و جایگزین کشتی یاماتو گردید، زیرا نبردناو یاماتو ماموریت یافته بود تحت فرماندهی آدمیرال ایساکورا یاماموتو برای حمله به مجمع الجزایر سلیمان حرکت نماید اما 15 روز بعد هواپیمای یاماموتو بر اثر کشف رمز مخابرات ارتش ژاپن توسط نیروی هوایی آمریکا سقوط نمود. پس از کشف بقای جسد یاماموتو،آن را در یک تابوت نهادند و در 23 آوریل 1943 نبرد ناو موساشی ماموریت یافت جنازه دریا دار مشهور ژاپنی را به خاک اصلی ژاپن حمل نماید.در 17 ماه می 1943 و در پاسخ به حمله آمریکایی ها به جزیره اتو موساشی ماموریت یافت به همراه 2 رزمناو سبک و 9 ناوشکن و 2 رزمناو به شمال حوزه پاسفیک(اقیانوس آرام) حرکت نماید اما هیچ برخوردی بین طرفین رخ نداد و این نبرد ناو ژاپنی در 23 ماه می به بندر کورِ بازگشت. پس از شرکت در مراسم تشیع جنازه دریادار یاماموتو،نبرد ناو موساشی مجددا ماموریت یافت به یک ضد حمله برضد نیروی دریایی آمریکا در اتو دست بزند اما جنگ در جزیره قبل از رسیدن موساشی به اتمام رسید و این نبردناو قبل از آغاز هرگونه ضد حمله ای مجبور به بازگشت به ژاپن شد. در 24 ژوئن 1943 و زمانی که موساشی در بندر یوکوساکا تحت تعمییر قرار داشت امپراطور هیرو هیتو و تعدادی از افسران عالی رتبه نیروی دریایی ژاپن از آن بازدید کردند. بین 1 تا 8 ژوئن 1943 سامانه هدایت و کنترل آتش موساشی بهینه سازی شد و بر روی آن رادار نصب گردید و در 31 جولای به جزیره تروک اعزام شد. در 18 سپتامبر 1943 موساشی به همراه سه نبردناو دیگر برای مقابله با حملات آمریکایی ها به جزیره انیوتوک و برون ماموریت یافت. اما این گروه ناو سه روز بعد بدون هیچ برخوردی به تروک بازگشت. در اکتبر 1943 به منظور جلوگیری از حمله ناگهانی آمریکایی ها به جزیره ویک موساشی و 3 ناو حمل نیرو و 6 نبردناو به همراه 11 رزمناو تحت فرماندهی کل ادمیرال مینیچی کوگا به ماموریت دفاع از جزیره اعزام شد اما هیچ برخوردی رخ نداد. در 7 دسامبر 1943 ادمیرال آساکورا بونجی به فرماندهی موساشی انتخاب شد و این کشتی تا پایان سال 1943 در جزیره تروک لاگون باقی ماند. در 10 فوریه 1944 موساشی به همراه سه شناور کوچک ژاپنی به سوی بندر یوکوساکای ژاپن رهسپار شد و در 24 فوریه به همراه دو ناو جنگی دیگر که مهمات نظامی موساشی را حمل میکردند به سوی پائولا حرکت نمود اما در میان راه این ناو گروه با یک طوفان دریایی مواجه شد و قسمت اصلی محموله تدارکاتی آن از بین رفت موساشی و ناو گروه تحت هدایتش به پائولا رسیدند و برای یک ماه در پایگاه آنجا باقی ماندند. در 29 مارس 1944 با افزایش احتمال حمله آمریکایی ها به پائولا نبردناو موساشی ماموریت یافت با استفاده از تاریکی شب بگریزد ولی مدت زمانی اندک پس از ترک پائولا این نبرد ناو و اسکورتش مورد حمله زیردریایی آمریکایی به نام تونی قرار گرفتند. این زیر دریایی 6 اژدر به سوی موساشی شلیک کرد که گروه ناو اسکورت موفق شد 5 اژدر را منحرف نماید اما اژدر ششم به کابین دستگاه هیدروفون واقع در کاره کشتی برخورد نمود و موجب از کار افتادن آن و کشته شدن 18 نفر از خدمه کشتی شد. در 3 آوریل موساشی به جزیره کورِ رسید و مورد تعمییر قرار گرفت و رادار جدیدی روی آن نصب شد و همچنین توپهای ضدهوایی آن ارتقا یافت. در ماه می 1944 موساشی برای ماموریت به سوی اوکیناوا رهسپار شد و سپس به همراه ناوگان دوم ژاپن تحت فرماندهی جیسابورو اوزاوا به سوی تاوی تاوی حرکت نمود. و در 10 ژوئن 1944 از تاوی تاوی به سوی جزیره بیاک رهسپارشد. دو روز بعد از بیاک به سوی مجمع الجزایر ماریان رفت. در طول نبرد در دریای فیلیپین موساشی ماموریت یافت تا به اسکورت کشتی های ناوگان دوم که مخصوص حمل نفرات بودند بپردازد. در جریان این نبرد ژاپنی ها با فاجعه مواجه شدند و شکست سختی خوردند. در این نبرد دو ناو حمل نفرات و 450 هواپیما را از دست دادند. در 10 جولای 1944 موساشی و یاماتو خواهرش اوکیناوا را به مقصد سنگاپور ترک کردند. در 18 اکتبر 1944 موساشی به ناوگان اصلی ژاپن در برونئی پیوست که ماموریت داشتند در عملیاتی به نام عملیات شو-1(SHO- 1) جلوی پیاده شدن آمریکایی ها را در خلیج لیت بگیرند. براساس این طرح قوای ادمیرال اوزاوا میبایست کشتی های حمل نفرات آمریکا را مورد هدف قرار دهد و سپس نیروهای اصلی تحت فرماندهی ادمیرال تاکئو کوریتا به خلیج وارد میشد و نیروهای آمریکایی پیاده شده در خلیج را نابود میکرد. در این نقشه نبرد ناو موساشی به همراه 4 نبرد ناو دیگر و 10 رزمناو سنگین میبایست شرکت میکردند و موساشی به همین جهت در 20 اکتبر برونئی را ترک نمود. اندک زمانی پس از ترک برونئی زیر دریایی های آمریکایی با شلیک اژدر 2 رزمناو را غرق نمودند که رزمناو آتاگو که حامل دریادار کوریتا بود نیز در میان آنان بود و کوریتا به ناچار به نبردناو یاماتو نقل مکان نمود. در روز 24 اکتبر 1945 نیروی کوریتا در دریای سیبویان در مرکز فیلیپین مورد حملات هوایی قرار گرفت و بطور جدی آسیب دید. موساشی در سه حمله پیاپی از ناحیه زره پهلو به شدت آسیب دید و سرعت آن به شدت کاهش یافت و زمانی که کاملا آشکار شد که کشتی امکان بقا ندارد فرمانده آن دریادار اینوگوچی تلاش نمود که آن را به نزدیکی یک جزیره هدایت نماید.نبردناو موساشی در ساعت 19:36 همان روز غرق شد در حالی که 17 بمب و 19 اژدر آن را به آتش کشیده بود. از 2.399 خدمه آن 1.023 نفر کشته شدند که بقایای جسد آنها چند ساعت بعد توسط یک ناوشکن ژاپنی جمع آوری شد.در این حمله 18 هواپیمای آمریکایی نیز منهدم شد.

ایم-۵۴ فینیکس AIM-54 Phoenix ایم-۵۴ فونیکس یا فینیکس (به انگلیسی: AIM-54 Phoenix) موشک هوابه‌هوای مجهز به رادار دوربردی است که در جنگنده‌های اف-۱۴ نصب و استفاده می‌شود. این موشک تا حدود ۱۹۰ کیلومتر برد، حداکثر سرعت 3 ماخ، وزن ۴۵۰ تا ۴۷۰ کیلوگرم و قطر ۳۸۰ میلی‌متر دارد. هر فروند هواپیمای اف-۱۴ می‌تواند ۶ فروند موشک فونیکس حمل کند که چهار تای آن در زیر بدنه و دو تای آن در زیر بال‌ها استقرار می‌یابد (هرچند به دلیل وزن بالای این موشک معمولا ۲ موشک ایم-۵۴ در کنار ۲ موشک ایم-۷ اسپارو و ۳ ایم۹ سایدوایندر بر روی اف-۱۴ نصب می‌شد). این موشک با برد مفیدی برابر با ۱۸۴ کیلومتر تنها موشک هوابه هوای دوربرد مورد استفاده آمریکا و نخستین سیستم موشکی در جهان بود که توانایی هدایت همزمان موشک‌ها علیه چند هدف را داشت. این موشک در سال ۲۰۰۴ از خدمت نظامی در ارتش آمریکا خارج شد و دو سال بعد فعالیت جنگنده‌های اف-۱۴ تنها جنگنده‌ای که توانایی شلیک این موشک را داشت هم در آمریکا به پایان رسید. به این ترتیب اکنون ایران تنها کاربر جنگنده اف-۱۴ و موشک فینیکس است. موشک‌های فینیکس با موشک کوتاه‌بردتر ایم-۱۲۰ آمارام هواپیماهای اف/آ-۱۸ هورنت و اف/آ-۱۸ سوپرهورنت جایگزین شده‌اند. فینیکس در اصل برای دفاع از ناوگان‌های جنگی نیروی دریایی در مقابل حمله انبوه بمب‌افکن‌های پرسرعت و موشک‌های ضدکشتی ساخته شده بود، تهدیدی که با پایان جنگ سرد از میان رفت. پیچیدگی و هزینه بالای استفاده و تعمیر این موشک، کهنگی سیستم الکترونیکی آن و عمر بالای موشک‌ها از دیگر دلایل خروج این سیستم از ارتش آمریکا بود. طراحی این موشک در اوایل دهه ۱۹۶۰ میلادی برای استفاده در بمب‌افکن‌های جنرال داینمیکس اف-۱۱۱ آغاز شد و در سال ۱۹۷۴ به همراه جنگنده اف-۱۴ وارد نیروی دریایی آمریکا شد. این موشک مشخصا برای شلیک به اهداف از راه دور طراحی شده است و در جنگ‌های نزدیک هوا به هوا کاربردی ندارد. موشک فونیکس اولین موشک دور برد هوا به هوا ایالات متحده بود که توانایی در گیری همزمان با ۶ هدف متحرک را دارا است. موشک فونیکس در نیروی هوایی ایران ایران در دوران حکومت محمدرضا پهلوی تنها خریدار این موشک و جنگنده اف-۱۴ بود. ۴۲۴ موشک فینیکس در قراردادی به ارزش حدود ۱۵۰ میلیون دلار در سال ۱۹۷۴ به آمریکا سفارش داده شد که ۲۷۴ فروند از آن تحویل داده شد. گسترده‌ترین کارگیری از این موشک در جریان جنگ ایران و عراق بوده است. این موشک یکی از برگهای برنده تامکتهای ایران در مقابل جنگنده‌های عراقی بوده است. استفاده از این موشک در برخی اوقات منجر به پیروزی یک تامکت ایرانی در مقابل سه جنگندهٔ عراقی می‌شد. نوع: موشک دوربرد هوابه‌هوا خاستگاه: ایالات متحده آمریکا خدمت: ۱۹۷۴ تاکنون استفاده شده توسط: نیروی دریایی ایالات متحده، ایران سازنده: شرکت هواپیما سازی هيوز، ریتون قیمت واحد: ۴۷۷،۱۳۱ دلار تاریخ تولید: ۱۹۶۶ وزن: ۴۵۴ الی ۴۷۲ کیلوگرم طول: ۳٫۹۶ متر ارتفاع: ۲۴ کیلومتر قطر: ۳۸۰ میلیمتر کلاهک: مواد منفجره کلاهک خرج :۶۱ کیلوگرم موتور :موتور راکت پیشرانه جامد طول بال : ۹۰۰ میلیمتر برد موثر : ۱۸۴ کیلومتر سقف پرواز: ۳۰ کیلومتر ارتفاع پرواز: ۲۴ کیلومتر سرعت: ۵ ماخ سامانه هدایت: راداری نیمه فعال و پردازش تصویر فرو سرخ فعال سکوی پرتاب: اف-۱۴ تام‌کت

Dassault nEUROn،پهپاد بسیار پیشرفته فرانسوی داسو در تاریخ 1 دسامبر 2012،اولین پرواز هواپیمای رزمی بدون سرنشین نئورون را اعلام کرد.در طرح توسعه نئورون به رهبری داسو فرانسه که شرکت اصلی به حساب می آید،5 کمپانی بزرگ اروپایی ساب از سوئد،EAB از یونان،آلنیا از ایتالیا،شرکت هوافضایی RUAG از سویس و EADS CASA از اسپانیا شرکت دارند. پهپاد نسل5 نئورون دارای موتور رولزرویس Turbomeca Adour،اولین پرواز خود را از پایگاه آزمایشی Istres,به انجام رساند.داسو فرانسه در خصوص جزییات اولین پرواز هیچ اطلاعات دیگری منتشر نکرد.طبق برنامه زمان بندی قبلی،نئورون قرار بود اولین پرواز خود را در اواسط سال 2012 میلادی به انجام رساند اما این پرواز با تاخیر صورت پذیرفت(در دسامبر که آخرین ماه میلادی ست اولین پرواز انجام شد). تا سال 2014 نئورون در فرانسه تست و در این سال برای انجام آزمایش های عملیاتی به Vidsel سوئد و در آخر به Perdadesfogu ایتالیا برای انجام سنجش ویژگی های پنهانکاری و تست گرم فرستاده خواهد شد. 3 کشور آمریکا،آلمان و انگلیس در این پروژه شرکت نکردند. زیرا آمریکا به صورت عملیاتی RQ-170 سنتینل لاکهید مارتین را در اختیار داشته و تست های X-47B(پیشرفته ترین و برترین پهپاد جهان) نورتروپ-گرومن را با موفقیت پشت سر گذاشته،BAE Systems انگلیس نیز در حال کار بر روی پهپاد پیشرفته تارانیس میباشد و آلمان هم در حال کار بر روی پهپاد بسیار پیشرفته باراکودا را که هماورد اصلی نئورون است،میباشد. به عنوان یک پهپاد،نئورون به اندازه قابل توجهی بزرگتر و پیشرفته تر از همتایان شناخته شده اش مانند MQ-1 پریدیتور است که برد و توان حمل جنگ افزار و امکانات آن را به هواپیمای سرنشین دار نزدیک می کند. با وجودی که این پروژه هنوز حاضر نشده است اما تصویر ها و اظهار های شرکت های کنسرسیوم گویای این است که این پرنده قابل رقابت با Boeing X-45C و Northrop-Grumman X-47B خواهد بود. در فوریه 2006 ساب سوئد اعلام کرد که نئورون 9.5 متر طول و 12.5 متر پهنا دارد و وزن آن 4900 کیلوگرم است که تقریبا به اندازه یک جنگنده میراژ 2000 می باشد.این پهپاد دارای تجهیزات حمله هوا به زمینِ خودمختار با مهمات هدایت شونده دقیق و متکی بر بدنه پنهانکار پیشرفته ی خود خواهد بود. یکی دیگر از ویژگی های نئورون قابلیت کنترل در حالت اتوماتیک توسط یک جنگنده پیشرفته مانند رافائل یا گریپن است که در این حالت کنترل آن شبیه بازی های استراتژیک Real Time خواهد بود. همچنین نئورون دارای 2 محفظه داخلی حمل سلاح است که قابلیت پرتاب بمب های هدایت لیزری 550lb را دارد. طراحی نئورون پنهانکار و به گونه ای انجام شده که اثر رادار و فرو سرخ را کاهش میدهد. از هدف های مهم در ساخت این پهپاد میتوان به حفظ و توسعه مهارت های دفتر های طراحی شرکت های هوافضای اروپایی که تا قبل از 2030 برنامه جنگنده جدیدی را در پیش رو ندارند که در حال حاضر تمامی پروژه های یوروفایتر،رافائل،گریپن،JAS 39 همگی تکمیل یا در جریان تکمیل هستند;همچنین جهت بررسی و تایید فن آوری هایی که برای ساخت نسل بعدی هواپیماهای جنگی تا سال 2015 موردنیاز است;و اعتبار بخشیدن به روند همکاری های خلاقانه از راه تاسیس یک تیم صنعتی اروپایی که مسئول ساخت هواپیمای نسل بعدی خواهد بود،اشاره کرد. ماکسیمم سرعت نرون 0.8 ماخ(مشابه باراکودا آلمان) بوده و قیمت هر فروند آن 25 میلیون یورو برآورد شده است.همچنین در طرح های اولیه قرار بود از موتور Adour Mk102(استفاده شده در جگوار) استفاده شود که به نظر می رسد با موتور SnecmaM88(موتور هواپیمای رافائل) که نیرویی برابر 40000 نیوتون تولید میکنند،جایگزین شده است. ویژگی ها: طول:9.5 متر پهنای بال:12.5 متر وزن خود پهپاد:4900 کیلوگرم بیشینه وزن(با سلاح):7000 کیلوگرم موتور: در نمونه های اولیه:Adour Mk102(استفاده شده در جگوار) که با موتور SnecmaM88(موتور هواپیمای رافائل) جایگزین شد. موتور در نظر گرفته شده اصلی:Turbomeca Adour رولزرویس ارتفاع پرواز:14000 متر بیشینه سرعت:0.8 ماخ سازندگان: فرانسه،Dassault Aviation:پروژه را در ژوئن 2003 آغاز کرد. مسئولیتها:سازنده اصلی،معماری کلی و طراحی،مونتاژ نهایی، سیستم کنترل پرواز،تست های کلی.(مسئول 50 درصد توسعه پروژه ) سوئد،Saab:در دسامبر 2005 به پروژه پیوست. مسئولیتها:طراحی کلی،بدنه،اویونیک،سیستم سوخت و تست پرواز. (مسئول 25 درصد توسعه پروژه ) ایتالیا،Alenia Aeronautica:در 2005 به پروژه پیوست. مسئولیتها:سیستم شلیک سلاح،سلاح های هوشمند،سیستم های الکتریکی،تست پرواز. اسپانیا،EADS CASA:در فوریه 2007 به پروژه پیوست. مسئولیتها:بال،ایستگاه کنترل زمینی،پیوند داده ها و شرکتهای EAB, RUAG, Thales, Eads France از کشورهای یونان و سوییس و فرانسه دیگر پیمانکاران این پروژه هستند. (در این نگاره یک جنگنده رافائل در سمت چپ نئورون میباشد،نئورون همان پهپاد تیره رنگ است)

تولید سیاه‌ترین ماده روی زمین برای هواپیماهای رادار گریز! فناوری - محققان موفق به ساخت ماده‌ای شده‌اند که می‌تواند حدود 99 درصد از پرتوهای نور را حین برخورد با آنها جذب کند. مصرف اصلی این ماده که سیاه‌ترین ماده شناخته شده است در تولید ابزارهای جاسوسی خواهد بود. محبوبه عمیدی: احتمالا در مورد پوشش‌های نامرئی‌کننده با خواص متفاوت، عدسی‌هایی با وضوح بالا و حتی سیاه‌چاله‌هایی بسیار‌کوچک که می‌توانند توسط متامتریال ایجاد شوند، چیزهایی شنیده‌اید. خاصیت اصلی این ماده با طراحی خاص مهندسی‌اش، انحراف پرتوهای نور به شیوه‌ای است که ماده پوشانده شده توسط سطح متامتریال نامرئی شود. در واقع این ماده از دو یا چند آرایه منظم بسیار‌کوچک تشکیل شده است که هر یک از طول موج نوری که با آن در تقابل خواهند بود، کوچک‌ترند. این ساختار خاص و منظم داخلی همان چیزی است که به این ماده خواصی غیرمعمول می‌دهد. به گزارش نیوساینتیست، پژوهشگران دانشگاه پوردیو در وست لافایت، ایندیانا موفق به ساخت ماده جدیدی از جنس متامتریال شده‌اند که «بالاتر از سیاهی» نام گرفته است. این ماده خواص نوری منحصر‌به‌فردی دارد و تقریبا می‌تواند تمامی نوری را به سطح آن می‌تابد، جذب کند. اوجنی ناریمانوف که ایده اولیه تولید این ماده را مطرح کرده است، دریافت که می‌توان با ایجاد ساختاری ویژه به متامتریال این امکان را داد که تقریبا تمامی پرتوهای الکترومغناطیس را در یک محدوده خاص جذب کند. شیء ساخته شده از این ماده می‌توانست در مقایسه با اجسام سیاه موجود در طبیعت که همیشه بخشی از نور را برمی‌گردانند، کاملا سیاه باشد. عده‌ای از محققان دانشگاه ایالتی نورفولک در ویرجینیا با کمک ناریمانوف موفق شدند این ماده کاملا‌سیاه را خلق کنند. ساختار داخلی این ماده از آرایه‌هایی شامل نانوسیم‌های نقره به قطر 35 نانومتر که در سطوح 1‌ سانتیمتر‌مربعی از اکسید‌آلومینیوم به ضخامت 51 میکرومتر جاسازی شده‌اند، تشکیل شده است. این گروه ماده ساخته شده را در دو شکل صیقلی و دیگری با سطح ناصاف با تابش پرتوهای زیر‌قرمز نزدیک در طول موج حدود 900 نانومتر -نزدیک‌ترین طیف به طیف نور قرمز مرئی- مورد آزمایش قرار داد. در تابش عمودی با زاویه‌ای کوچک‌تر از 45 درجه میزان برگشت نور توسط سطح صیقلی حدود 20 درصد و انعکاس نور از سطح ناهموار زیر 1 درصد بود. این نتیجه جالب را می‌توان به تمامی طیف‌های گوناگون امواج الکترومغناطیس تعمیم داد. جان پندری، فیزیکدان کالج سلطنتی لندن و پیشگام تولید متامتریال این کار را «یک تجربه تازه و باارزش» می‌داند. مهم‌ترین کاربرد این ماده نظامی است و در ساخت تجهیزات جاسوسی که رادارها قابل به تشخیص آنها نیستند، استفاده خواهد شد

دوستان عزیز: یک کیلو و صد گرم و یه دونه اشانتیون پسته خندان دست دوم، سالم و دست نخورده ((فقط دست یه پیر زن بوده که دندون نداشه، همشو فقط مکیده و الان بدون خط و خش و رنگ شدگی هست)) به صورت مزایده ای به بالاترین قیمت پیشنهادی به فروش میرسه...!!!

X-47A Pegasus (پگاسوس نام اسب بالدار هرکول است) طراحی مدل A اسب بالدار نيروی دريايی آمريكا(Pegasus) در جون ۲۰۰۱ توسط نورثروپ گرومن آغاز شد.اين طرح در راستای برنامه های آژانس پژوهشهای پيشرفته دفاعی و برنامه UCAV-N در جهت رفع نيازهای نيروی دريايی آمريكا انجام ميشد. برنامه مشابه ديگری نيز توسط آژانس پيگيری ميشد؛مانند برنامه توليد X-45 توسط بویينگ جهت تامین نيازهای نيروی هوايی آمريكا. DARPA در اكتبر 2005 برنامه JUCAS؛برنامه هواپيماي بدون سرنشين مشترک نظامی را اعلام كرد كه تركيبی از طرح X-45C و X-47B بود.به هر حال X-47A ساخته شد و در 23 فوريه 2003 اولين پرواز آزمايشی را با موفقيت به پايان رسانيد.X-47B نمونه بزرگتری از X-47A بود. در آگوست 2004 DARPA قرارداد توليد X-47B را با نورثروپ بست كه ساخت اين مدل از جون 2005 آغاز شده و اولين پرواز آزمايشی آن در اكتبر 2006 انجام شد. طراحی آن به گونه ایست كه كمترين RCS(بازتابش راداری) را داشته باشد.زاويه بالهای عقب 55 درجه در 33 درجه زاويه جلوی بدنه ميباشد. مدل A آن بالی به طول 8.5 متر دارد.بدنه كاملا از كربن توسط انيستيتوی Scaled Composites Inc of Mohave ساخته شده است. برخلاف طراحی متعارف،در اين نمونه از طراحی مشابه B-2 استفاده شده كه در آن سكان عمودی وجود ندارد كه علاوه بر كم كردن RCS باعث مصرف سوخت كمتر نيز می شود. برای كنترل انحراف به طرفين؛صفحه های زيرين و بالايی هواپيما به دو قسمت حركت كننده مجهز شده و از آنجايي كه نبودن سكان عمودی باعث تمايل به خم شدن به طرفين ميشود؛همانند B-2 از نرم افزاری استفاده شده كه در هر لحظه 60 بار وضعيت هواپيما را چک كرده و آن را تصحيح ميكند.نشست و برخاست آن به صورت عادی انجام شده و دارای 2 چرخ عقب و يک چرخ جلوست كه سيستم فرود آن را شركت هوافضای اسميت طراحی كرده است. اويونيک اين هواپيما توسط BAE Systems ساخته شده است كه شامل سيستمهای كنترل پرواز؛خلبان خودكار؛كنترل موتور؛سيستم دستور و كنترل ماموريت و ... است.كامپيوتر داخلی ازسيستم عامل طراحی ساختار باز CsLEOS كه از روش ديوار آجری برای تقسيم بندی حافظه و زمان برای اجرا كردن چند برنامه بر روي يک سيستم بدون ايجاد تداخل در يكديگر استفاده ميكند. اين سيستم همچنين از حالت های زمان بندی چندتايی بهره ميبرد كه امكان سويچ بين آنها را به سورت آنی فراهم ميكند.سيستمهای ناوبری نيز شامل سيستم موقعيت ياب جهانی متصل به كشتی(SRGPS) مختص نيروی دريايی آمريكا و سيستم نشستن خودكار است. از يک موتور توربوفن ساخت Pratt & Whitney مدل JT15D-5C استفاده ميكند كه نيرويی معادل 1419 كيلو نيوتن توليد ميكند.توانایی حمل 472 کیلوگرم سوخت دارد كه تا 717 کیلوگرم براي ماموريت های دور قابل افزايش است. ویژگی ها: مافوق صوت طول:8.5 متر فاصله 2 سربال:8.465 متر ارتفاع:1.86 متر وزن خود هواپیما:1740 کیلوگرم وزن با جنگ افزار ها:2212 کیلوگرم بیشینه وزن هنگام برخاستن:2678 کیلوگرم رنج عملیاتی:2778بیش از کیلومتر ارتفاع پرواز:12192 متر

• حبیب‌ الله سیاری امیر دریادار حبیب‌ الله سیاری • زاده ۱۳۳۴ نوبندگان فسا • فرمانده نیروی دریایی ارتش ایران است . • درجه نظامی وی ( مطابق با استاندار ناوگان دریایی ایران ) دریادار ( سرتیپ ) است. سیاری دارای مدرک تحصیلی دکتری، جانباز ۷۰% بوده و سابقه ۷۵ ماه حضور در جبهه‌های جنگ ایران و عراق را دارد. وی در سال ۱۳۵۳ پس از اتمام تحصیلات مقدماتی به استخدام نیروی دریایی شاهنشاهی ارتش ایران درآمد. • پس از طی دوره مقدماتی در رسته تکاوری در دانشکده افسری نیروی زمینی به نیروی دریایی مشغول به خدمت شد. • امیر سیاری دوره‌های کلاه سبزی ، دافوس ( مخفف دانشکده فرماندهی و ستاد ) آجا و علوم استراتژیک را در دانشگاه عالی دفاع ملی گذرانده است و از جمله مسئولیت‌های وی می‌توان به : - فرماندهی آموزش تفنگداران دریایی منجیل - فرماندهی تیپ یکم تفنگداران دریایی بندرعباس - جانشین فرمانده منطقه یکم دریایی - فرمانده آموزش تخصص‌های دریایی رشت و منطقه چهارم دریایی نداجا اشاره کرد. • امیر دریادار دکتر حبیب‌ الله سیاری پس از آن به ستاد مشترک ارتش ایران منتقل شد، بعنوان جانشین معاون هماهنگ کننده، مشاور نظامی و معاون امور اجرایی و پشتیبانی خدمات رزمی ستاد مشترک ارتش جمهوری اسلامی ایران به ایفای نقش پرداخت. • وی در سال ۱۳۸۴ بعنوان جانشین فرمانده نیروی دریایی به نداجا بازگشت و از مرداد ماه سال ۱۳۸۶ به سمت فرماندهی نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران منصوب شده است ( با توجه به سوابق مدارج و تحصیلات درجۀ نظامی ایشان در صورت خدمت در نیروی دریایی ایالات متحده یا روسیه " آدمیرال " ( ارتشبد ) محسوب میگردید ) • عمر طولانی و عزتش پایدار ..... سرزمینش جاوید باد

معین جان هم که ناظر کیفی کامنت ها هستند ماشالله با این اطلاعات خوبشون :Hee Hee: خوب منم دارم میگم دیگه... اگه گیر اومد که مدل های مذکور بالارو که کیفیت خیلی خوبیم داره رو بگیری اگه نه مدل هایی رو که خودم ذکر کردم رو بگیرید z9 هم بد نیست

عزیزم شما چرا جبهه میگیری... الان 9 صفحه است که شما همش داری آپ میدی فکر کنم بهت ثابت شده باشه که کسی یا نمیخوادش یا قیمتت بالاست... دیگه هم ادامش نده...با تشکر

قیمتت خیلی بالاست در واقع هیچ کس نمیاد 20 تومن بده بابت یه چنین هتسینگی...

آشنایی با سوپر هورنت: F/A-18E/F Super Hornet جنگندهء چندماموریتهء F/A-18E/F موسوم به «سوپرهورنت» در واقع مدلی ارتقاء یافته از جنگندههای مدل C و D می باشد که پیشتر قابلیت عملیات در شب به آنها افزوده شده بود. سوپرهورنت فرماندهی گروه عملیات رزمی هواپیماهای ناونشین را فراهم خواهد آورد زیرا دارای برد پروازی بیشتر و قابلیت حمل مهماتی است که توسط جنگنده های بازنشستهء A-6 حمل میشود. مدلهای E و F (نسبت به مدلهای قبلی) دارای 4.2 فوت درازای بیشتر، 25% مساحت بال بیشتر و قابلیت حمل 33% بیشتر سوخت در مخازن داخلی هستند که این سوخت اضافه تا 41% برد عملیاتی و تا 50% استقامت پروازی آنها را افزایش میدهد. در سوپرهورنت همچنین دو جایگاه حمل مهمات باهم ادغام شدهاند. این به معنی افزایش میزان بارگذاری مهمات به دلیل مخلوط کردن محل بارگذاری انواع جنگ افزارهای هوا به هوا یا هوا به زمین میباشد. سوپرهورنت همچنین میتواند انواع مختلفی از تسلیحات به اصطلاح هوشمند را حمل کند. از جملهء این مهمات میتوان به جدیدترین بمبهای هدایت شونده به وسیلهء ماهواره نظیر JDAM و JSOW اشاره کرد. سوپر هورنت می تواند 17.750 پاوند (8032 کیلوگرم) مهمات را در 11 مقر خارجی حمل تسلیحات بارگذاری نماید. این جنگنده دارای راداری مخصوص کار در همه نوع شرائط آب و هوایی است که دارای توانایی رهگیری اهداف هوایی و سیستمی جهت افزایش دقت در پرتاب بمبهای عادی یا هدایت شونده است. دو محل بارگذاری در نوک بالها، چهار مقر در زیر بالها برای حمل سوخت یا مهمات هوا به زمین و دو مقر در زیر بدنه و نزدیک دماغهء هواپیما جهت نصب موشکهای هوا به هوای اسپارو یا غلافهای شناسایی و یک محل در مرکز بدنه برای حمل مخازن سوخت یا تسلیحات هوا به زمین است. ضمن اینکه یک مسلسل 20 میلی متری از نوع M61 A1 Vulcan در نوک هواپیما تعبیه شده است. میزان حمل بارگذاری در سوپرهورنت به میزان 9000 پاوند افزایش یافته است و قدرت موتور آن نیز از کشش 36000 پاوند به 44000 پاوند افزایش یافته است. در این جنگنده از دو موتور پرقدرت توربوفن ساخت جنرال الکتریک به نام F414 استفاده شده است. اگرچه در مدلهای جدیدتر ساخته شدهء C و D به میزان کمی از تکنولوژی مدرن استفاده شده است، ولی در مدلهای E و F از ابتدا و به طور گسترده از تکنولوژیهای نوین استفاده شده و توان دفاعی آن نیز افزایش قابل توجهی یافته است. سیستم پیشرفتهء جستجوگر مادون قرمز ساخت هیوز (ATFLIR)، سیستم اصلی هدفیابی جنگندههای E و F به شمار میرود. این سیستم همچنین قرار است در مدلهای قبلی F/A-18 نیز نصب شود. غلاف ساخت هیوز، دارای جهتیاب و هدفیاب مادون قرمز بسیار دقیق اهداف میباشد و از تکنولوژی نسل سوم این نوع غلافها در آن استفاده شده است (MWIR) که در میان هواپیماهای موجود، تکنولوژی بسیار برجستهای به شمار میرود. ATFLIR مخفف The Hughes Advanced Targeting Forward-Looking Infra-Red MWIR مخفف mid-wave infrared اکنون پروژهء ارتقاء مدلهای یک نفرهء C و دو نفرهء D آغاز شده است. اگرچه تا حد زیادی ظاهر مدلهای C و D به هم شبیه است، ولی خروجی طرح ارتقاء، شامل دو گونهء مختلف از F-18 خواهد بود که عمدهء تمرکز برنامهء ارتقاء، بر روی قابلیت عملیات در شب خواهد بود. زمانی، F-18B تنها جنگندهای آموزشی بود ولی در جنگندهء F-18D، کابین عقب، مملو از نمایشگرهای رنگی چندمنظوره و کلیدهای رهاسازی سلاح و کنترل آنها میباشد که این امر به F-18، قابلیت فرماندهی، پیشتازی عملیات و هدایت سایر جنگندهها را جهت هدفیابی و نابودسازی اهداف، میدهد. تولید مدلهای C و D در اواخر دههء 1990 پایان یافت و به جای آنها F/A-18E و F/A-18F (سوپرهورنت) در خط تولید قرار گرفته است. مدلهای کنونی A و B قرار است تا پایان سال 2015 و مدلهای C و D تا پایان سال 2020 در خدمت باقی خواهند ماند. F-18 امروزه، انبوهی از مشتریان خارجی را برای خرید در پیش رو میبیند. تاریخچه اولین پرواز F-18A به تاریخ 18 نوامبر 1978 F-18C به تاریخ 3 سپتامبر 1986 F-18D به تاریخ 6 می 1988 ورود به خدمت F-18A به تاریخ 7 ژانویه 1983 F-18D به تاریخ نوامبر 1989 خدمه F/A-18 A/C = یک نفر F-18D = دو نفر، یک خلبان و یک افسر تسلیحات قیمت 35 میلیون دلار (سال 2003) برای مدل F/A-18E ابعاد طول: 56 فوت = 17.07 متر فاصلهء دو سر بالها: 37.50 فوت = 11.43 متر ارتفاع: 15.25 فوت = 4.66 متر سطح بالها: 400 فوت مربع = 37.16 متر مربع اوزان وزن خالی: 23.050 پاوند = 10.455 کیلوگرم وزن عادی برای برخاستن: 36.710 پاوند = 16.650 کیلوگرم (جهت ماموریت نبرد هوایی) 49.225 پاوند = 22.330 کیلوگرم (جهت عملیات تهاجمی زمینی) حداکثر وزن قابل برخاستن: 56000 پاوند = 25.400 کیلوگرم حجم مخازن سوخت مخزن داخلی: 10.860 پاوند = 4.925 کیلوگرم مخزن خارجی: 6.730 پاوند = 3.055 کیلوگرم حداکثر وزن قابل بارگذاری: 15.500 پاوند = 7030 کیلوگرم پیشرانه دو موتور توربوفن ساخت جنرال الکتریک از نوع F404-400 با قابلیت پسسوز کشش هر موتور: 32000 پاوند = 142.400 نیوتن با استفاده از پسسوز عملکرد حداکثر سرعت: 1190 مایل بر ساعت = 1915 کیلومتر بر ساعت در ارتفاع 40000 فوتی (12190 متری) = 1.8 ماخ نرخ اوجگیری: 45000 فوت در دقیقه = 13715 متر بر دقیقه سقف پرواز خدمتی: 50000 فوت = 15240 متر برد پروازی در حالت شکاری (fighter mission) = 800 ناتیکال مایل = 1480 کیلومتر (رفت و برگشت) در حالت تهاجمی (attack mission) = 1150 ناتیکال مایل = 2130 کیلومتر (رفت و برگشت) برد عبوری: 1800 ناتیکال مایل = 3335 کیلومتر (با سه مخزن سوخت خارجی) حد تحمل شتاب ثقل: نامعلوم (بنا بر گزارشی حدود 7.5 برابر g) تسلیحات مسلسل 20 میلی متری M61A1 Vulcan با 570 تیر فشنگ 7 جایگاه حمل بار در زیر بدنه و بالها و دو جایگاه در نوک بالها تسلیحات هوا به هوا موشک میان برد AIM-7 (اسپارو) موشک کوتاه برد حرارت یاب AIM-9 (سایدوایندر) موشک میان برد AIM-120 (آمرام) موشک کوتاه برد AIM-132 (آسرام) تسلیحات هوا به سطح AGM-45 Shrike (شرایک) AGM-62 Walleye (والآی) AGM-65 Maverick (ماوریک) AGM-84 Harpoon (ضدکشتی) AGM-84 SLAM AGM-84 SLAM-ER AGM-88 HARM (ضد رادار) AGM-123 Skipper AGM-154 JSOW بمب GBU-10/12/24 Paveway (هدایت لیزری) GBU-15 EO-guided (هدایت الکترواپتیکالی) GBU-29/30/31/32/35 JDAM (هدایت شونده توسط ماهواره) بمبهای هستهای B-57 و B-61 (استحکامشکن) Mk 82/83/84 GP Mk 20 Rockeye BLU-107 Durandal CBU-59 (بمب خوشهای) سایر مواردغلافهای اغتشاشگر الکترونیکی (ECM pod) غلافهای راکت انداز انواع تولید شده YF-17 Cobra جنگندهء تولید شده در طرح مناقصهء ساخت «جنگندهء سبک» برای نیروی هوایی ایالات متحده؛ اگرچه هیچگاه انتخاب نشد ولی نیروی دریایی از طرح آن برای تولید F/A-18 Hornet استفاده کرد. F/A-18A اولین مدل تولید شده به تعداد 371 فروند. AF-18A نوع یک نفرهای که توسط نیروی هوایی کانادا خریداری شد. این مدل بر اساس F-18A ساخته شد ولی اکنون همگی به سطح مدل F-18C ارتقاء یافتهاند و قرار است تا سال 2011 در خدمت باقی بمانند. تعداد تولید شده: 57 فروند ATF-18A نوع دو نفرهء آموزشی جهت نیروی هوایی استرالیا که بسیار شبیه به مدل F-18B میباشد. تعداد تولید شده: 18 فروند CF-18A / CF-188A نوع یک نفرهای که توسط نیروی هوایی کانادا خریداری شد و بر اساس F-18A ساخته شده است با این تفاوت که دارای سیستم شناسایی اهداف در شب میباشد که در مدل A وجود ندارد. همچنین دارای سیستم ILS (سیستم فرود ایمن) و توانایی حمل غلافهای راکتانداز LAU-5003 میباشد. کانادا قصد دارد این جنگندهها را تا سال 2017 عملیاتی نگه دارد. تعداد تولید شده: 98 فروند EF-18A / C-15 نوع یک نفرهای که توسط نیروی هوایی اسپانیا خریداری شد و بر اساس F-18A ساخته شده است، اما همگی تا سطح استاندارد نزدیک به مدل F-18C ارتقاء یافتهاند. تعداد تولید شده: 60 فروند RF-18A نوع شناسایی که به تعداد بسیار اندک ساخته شده است و برای امور تحقیقاتی در اختیار نیروی دریایی و سازمان ناسا قرار دارد. F/A-18B / TF/A-18Aنوع دو سرنشینهء آموزشی، تولید شده به تعداد 40 فروند CF-18B / CF-188B نوع دو سرنشینهء آموزشی برای کانادا، تولید شده به تعداد 40 فروند EF-18B / CE-15 نوع دو سرنشینهء آموزشی برای اسپانیا، تولید شده به تعداد 12 فروند F/A-18C نوع ارتقاء یافتهء مدل تک سرنشینه که قابلیت پرتاب موشک هوا به هوای AIM-120 (آمرام) و موشک هوا به زمین AGM-65 (ماوریک) به آن افزوده شده است. همچنین سیستمهای الکترونیک آن ارتقاء یافته، نوع جدیدی از صندلی پرتاب شونده بر رویش نصب شده و باریکههای کوچکی به لبههای حملهء بالها جهت کاهش اثرات نوسانات پروازی و افزایش میزان زاویهء حمله، بدان افزوده شده است. تعداد تولید شده: 355 فروند KF-18C نوع تک سرنشینهای که به کویت فروخته شده و براساس F-18C ساخته شده است. تعداد تولید شده: 32 فروند KAF-18D نوع دوسرنشینهء آموزشی مخصوص کویت. تولید شده به تعداد 8 فروند F/A-18D نوع دو سرنشینه مخصوص عملیات در شب، جهت سپاه تفنگداران نیروی دریایی ایالات متحده، شامل سیستمهای الکترونیکی ارتقاء یافتهء مشابه مدل C. F/A-18E/Fمهمترین مدل ارتقاء یافته از جنگندهء F-18 موسوم به «سوپر هورنت» با بدنهای کشیدهتر و بالهای بزرگتر. Hornet 2000 مدل جدیدی که توسط شرکت مکدانلداگلاس پیشنهاد داده شده است با بال و دم بزرگتر، بدنهء کشیدهتر، موتورهای جدیدتر، کابین دیجیتالی بسیار پیشرفتهتر، که احتمالن جایگزین مدلهای E و F خواهد شد سابقه عملیاتهای انجام شده * لیبی – عملیات ال دورادو کانیون – اجرا شده توسط نیروی دریایی ایالات متحده – به سال 1986 (Operation El Dorado Canyon) * عراق – عملیات طوفان صحرا – اجرا شده توسط کانادا، نیروی دریایی و سپاه تفنگداران نیروی دریایی ایالات متحده به سال 1991 (Operation Desert Storm) * عراق – سلسله عملیات مراقبت هوایی در منطقهء‌ جنوبی پرواز ممنوع بین سالهای 1991 تا 2003 – اجرا شده توسط نیروی دریایی و سپاه تفنگداران نیروی دریایی ایالات متحده (Operation Southern Watch) * بوسنی و هرزگوین – اجرا شده توسط اسپانیا، کانادا، نیروی دریایی و سپاه تفنگداران نیروی دریایی ایالات متحده به سال 1995 (Operation Deliberate Force) * عراق – عملیات روباه صحرا – اجرا شده توسط نیروی دریایی ایالات متحده به سال 1998 (Operation Desert Fox) * کوزوو – عملیات نیروهای متفقین – اجرا شده توسط اسپانیا، کانادا و نیروی دریایی ایالات متحده به سال 1999 (Operation Allied Force) * افغانستان – عملیات آزادسازی افغانستان - اجرا شده توسط نیروی دریایی و سپاه تفنگداران نیروی دریایی ایالات متحده به سال 2001 تاکنون (Operation Enduring Freedom) * عراق – عملیات آزادسازی عراق - اجرا شده توسط استرالیا، نیروی دریایی و سپاه تفنگداران نیروی دریایی ایالات متحده به سال 2003 تاکنون (Operation Iraqi Freedom) کاربران هورنتاسترالیا، کانادا، فنلاند، کویت، مالزی، اسپانیا، سوئیس، سپاه تفنگداران نیروی دریایی ایالات متحده (US Marine Corps)، نیروی دریایی ایالات متحده (US Navy) و سازمان ناسا. جایگزینی سوپرهورنت به جای بهترین رهگیر جهان با تفاصیلی که در مورد قابلیتهای عالی F/A-18E/F گفته شد، این جنگنده ثابت کرده است که میتواند به طور گسترده در نیروی دریایی ایالات متحده به خدمت گرفته شود. از این رو قرار است با ورود به خدمت 548 فروند سوپرهورنت، جنگندههای F/A-18A و F-14D حداکثر تا پایان سال 2010 همگی از ردهء خدمت خارج میشوند. قرار است در هر ناو هواپیمابر، 12 فروند F/A-18E و 14 فروند F/A-18F به کار گرفته شوند. چهار یا پنج فروند از این جنگندهها، به عنوان سوخترسان عمل خواهند کرد. علاوه بر اینها، مدل دوسرنشینهء EA-18G Growler (گراولر) به عنوان هواپیمای جنگ الکترونیک، جایگزین هواپیماهای قدیمی EA-6B Prowler خواهند شد. در هر ناو هواپیمابر یک دستهء 6 فروندی از EA-18 ها به خدمت گرفته خواهند شد. هرچند نیروی دریایی تمایل دارد دستهای 1000 فروندی از سوپرهورنتها را تا سال 2030 به خدمت گیرد، ولی برنامههای جدیدی چون جنگندهء F-35 نیز در حال اجرا هستند و ممکن است زودتر از این زمان، عمر سوپرهورنتها تمام شود. امروزه مشتریان بسیاری برای جنگندههای F/A-18E/F پیدا شدهاند، از جمله سنگاپور و مالزی که تمایل زیادی برای به خدمتگیری نوع صادراتی سوپرهورنت اعلام کردهاند. سوپرهورنت اگرچه جنگندهای فوقالعاده بر علیه اهداف زمینی و دریایی است ولی نسبت به F-14D توانایی بسیار اندکی در رهگیری دوربرد هواپیماها و موشکهای کروز دشمن دارد و این بزرگترین نقطهء ضعفی است که با از رده خارج کردن تامکتها، ناوهای هواپیمابر را مورد تهدید موشکهای کروز و دوربرد بمبافکنهای دورپرواز دشمن نظیر Tu-95 و Tu-160 قرار خواهد داد.

تا شنبه عزیزم @};-

دوستان راست میگن عزیز بهترین خمیر ها Tuniq TX-4 یا Noctua هستن ولی توی بازار نیستن از خمیر x5 یا x3 اگه اشتباه نکنم میتونی استفاده کنی خیلی خمیر خوبیه و موجودم هست

آقا آرمین امر کن تا برات بیارم...کی گفته وارد ایران نشده...چندتا میخوای تا برات بگیرم؟؟؟

عکس ها اضافه شدند (*)

سوخو-۴۷ سوخو-۴۷ (Су-47) مشهور به برکوت (به روسی: Беркут) به معنی «عقاب طلایی»، یک هواپیمای جنگنده مافوق صوت روسی با بال‌های رو به جلو و ساخت شرکت سوخو است. تنها نمونه هواپیمای سوخو-۴۷ تولید شده، به عنوان اثباتگر تکنولوژی‌های پیشرفته انجام وظیفه می‌نماید و ساخت دومین نمونه آزمایشی این هواپیما نیز کنار گذاشته شد. فناوری‌های تازه‌ای که برای نخستین بار در سوخو-۴۷ بکار رفت، در توسعه برنامه جنگنده نسل پنجم روسیه استفاده شده‌است. طرح اولیه سوخو-۴۷، ابتدا به نام S-37 شناخته می‌شد و شرکت سوخوی، مدتی بعد و در سال ۲۰۰۲، هواپیما آزمایشگر تکنولوژی‌های پیشرفته‌اش را به سوخو-۴۷ نام‌گذاری مجدد نمود؛ ضمن اینکه با نام مستعار Berkut به معنی عقاب طلایی نیز شناخته می‌شود. سوخو-۴۷ در اصل به عنوان بستری جهت انجام آزمایش‌های مهم روسها در زمینه مواد کامپوزیت و سیستم‌های پیچیده دیجیتال کنترل پرواز (FBW) ساخته شد. سوخو-۴۷ با بهره‌گیری از بالهای رو به جلو، توانمندی انجام مانورهای بسیار عالی را دارد و قادر است در زاویههای حمله‌ای به اندازه ۴۵ درجه و بیشتر نیز اقدام به عملیات نماید. مؤسسه مطالعات هوایی تساگی (TsAGI) مدتها بود که از مزیت‌های فراوان بالهای رو به جلو اطلاع یافته بود. عمده این دانش به واسطه به غنیمت گرفته شدن یک فروند بمب‌افکن جت یونکرس287 ساخت آلمان نازی بدست آمده بود. بالهای رو به جلو، نسبت به اغلب طرح بالهای سنتی، باعث کسب بیشترین میزان نیروی کشش شده، لحظات خمیدگی بالها را کم کرده و زمان وقوع واماندگی یا استال را به تأخیر می‌اندازند. در زاویه‌های حمله بالا، نوک بالها در وضعیت غیر واماندگی باقی می‌مانند و بدین جهت هواپیما قادر میشود کنترل خود را با استفاده از سطوح متحرک حفظ نماید. بالهای رو به جلو، نیروی زیادی جهت از هم گسیختن (واگرایی) بالهایی که از مواد معمولی ساخته شده‌اند تولید می‌کنند. به تازگی که استفاده از مواد کامپوزیت در ساخت بدنه هواپیما رواج یافته‌است، امکان طراحی هواپیمایی با بالهای رو به جلو را میسر میسازد. همانند همتای غربی خود، یعنی جت ایکس-۲۹ ساخت گرومن، سوخو-۴۷ نیز یک طرح مفهومی اثباتگر فناوری است و قرار است به عنوان بستری جهت پایه‌گذاری نسل آینده جنگنده‌های روسی به کار گرفته شود. چنین هواپیمایی نه تنها باید همانند اف-۲۲ پیشرفته باشد، بلکه باید به عنوان بستری جهت بهره‌گیری از فناوری‌های نوین در جنگنده‌ای چون میگ ۱، ۴۴باشد. با تمام این اوضاع، شرکت سوخو اکنون تلاش دارد تا سوخو-۴۷ را به نیروی هوایی روسیه و سایر مشتریان خارجی به صورت جنگنده‌ای مطابق نیازشان، بفروشد. سوخو-۴۷ از نظر اندازه‌ها، بسیار به طرح جنگنده‌های بزرگ ساخت سوخو نظیر سوخو-۳۵ شباهت دارد. به منظور کاهش هزینه‌های طراحی، قسمت جلویی بدنه، دم و ارابه‌های فرود سوخو-۴۷، از جنگنده‌های خانواده سوخو-۲۷ قرض گرفته شده‌است. با این حال، در طراحی هواپیما، به کاهش اثر ایجاد شده روی صفحه رادار توجه شده‌است. برای رسیدن به این هدف، از مواد جذب کننده اشعه رادار، محفظه درونی نصب جنگ‌افزار و فضایی جداگانه ویژه نصب یک رادار پیشرفته استفاده شده‌است. با وجود آنکه طرح هواپیمای ایکس-۲۹ آمریکایی، یک جنگنده مفهومی و تحقیقاتی در دهه ۱۹۸۰ به شمار می‌رفت، سوخو-۴۷ با اندازه‌ای برابر دو برابر ایکس-۲۹، در قیاس با رقیب آمریکایی خود، بسیار به یک جنگنده رزمی و عملیاتی شباهت نزدیک پیدا می‌کند. به منظور رفع مشکل پیچش حول محور افقی (wing-twisting) در بالهای رو به جلو، در ساخت بالهای سوخو-۴۷، به طور گسترده و با دقت فراوان از مواد کامپوزیت استفاده شده‌است تا به هنگام انجام مانورهای سنگین یا پرواز در زاویههای بالا، ساختمان بال به هنگام پیچش، مقاومت کافی از خود نشان دهد و الگوی آیرودینامیکی را خود حفظ نماید. با توجه به مساحت زیاد بالها در سوخو-۴۷، در این هواپیما می‌توان سیستم تا شدن برای بالها تعبیه نمود تا هواپیما درون آشیانه‌های نیروی هوایی روسیه قابل جای‌گیری باشد. همانند نمونه پیشین یعنی سوخو-۳۷، سوخو-۴۷ به دلیل بهره‌مندی از یک جفت پیش‌دم، در طبقه‌بندی هواپیماهای سه‌باله (triplane) قرار می‌گیرد. موضوع جالبتر اینکه در قسمت دوّم سوخو-۴۷، دو زائده تیرک‌مانند غیرهم‌اندازه تعبیه شده‌است که در یکی رادار عقب‌نگر و در دیگری چتر ترمز تعبیه می‌شود. نوع هواپیما اثباتگر تکنولوژی شرکت سازنده سوخو طراحی شده توسط میخائیل پاگاسیان دفتر طراحی سوخو نخستین پرواز ۲۵ سپتامبر ۱۹۹۷ تاریخ بکارگیری ژانویه ۲۰۰۰ وضعیت کنونی آزمایشی بکارگیرنده(ها) نیروی هوایی روسیه تعداد ساخته‌شده ۱ فروند بهای هر فروند ۷۰ میلیون دلار آمریکا

درود به همه ی دوستان لیونی از عنوان تایپیک مشخصه قصد فروش کالا های مذکور رو دارم یک عدد پمپ و مخزن لاکولر به ارزش 75 هزار تومن لینک محصول عکس محصول: فروخته شد :excl: و یک عدد رادیات بخاری پراید به ارزش 25 هزار تومن قیمت ها مقطوعه کاملا زیر پایه ممنوعه :excl: با تشکر محمد @};-

:excl: عزیز قوانین رو رعایت کنید و یک عکس از کالاتون با مشخصات خودتون بزارید :excl: با تشکر

به دردت میخوره؟؟؟

جوهر نامريي (باکتری های اصلاح شده) : جوهر نامريي را فراموش كنيد! باكتريهاي اصلاح ژنتيكي شده، اكنون پيام‌ جاسوسان را در خود پنهان مي‌كنند. به گزارش ايسنا، اين شيوه جديد كه پنهان‌نگاري با مجموعه ميكروب‌هاي چاپ‌شده نام دارد، از مجموعه‌اي از گونه‌هاي اي‌كولاي اصلاح شده با پروتئين‌هاي فلورسنت كه در طيفي از هفت رنگ مي‌درخشند، استفاده مي‌كند. هر بخش پيام با دو رنگ رمزگذاري مي‌شود كه 49 تركيب ممكن را بوجود مي‌آورند. اين تركيبات براي حروف الفبا، اعداد 0 تا 9 و چند نماد ديگر كافي خواهد بود. به گفته «ديويد والت»، شيميدان دانشگاه «تافتز» كه رهبري اين پژوهش را بر عهده دارد، اين شيوه حتي مي‌تواند در كاربردهاي جاسوسي استفاده شود. پيامها در ظرف آگار در آزمايشگاه پرورش يافته، سپس به يك غشاي نازك منتقل شده و مي‌توان آن را با پست به گيرنده ارسال كرد. اين غشا در شرايط عادي، نانوشته به نظر رسيده؛ هنگامي آشكار مي‌شود كه گيرنده، اين باكتري را به يك محيط كشت و پرورش مناسب منتقل كند. اصلاح ژنتيكي، علاوه بر ارائه رنگ‌هاي مختلف فلورسنت به باكتريها، همچنين محيط كشت مناسب آنها براي پاسخگويي را تعريف مي‌كند؛ از اين رو نوع محيط كشت مي‌تواند مانند يك كليد مخفي عمل كند. براي مثال، باكتري‌هاي مهندسي شده با توانايي مقاومت در برابر آنتي‌بيوتيك خاص، تنها زماني به نماي يك پيام مي‌پردازد كه با يك ماده شيميايي خاص مواجه شود. در غير اين صورت، وجود هر آنتي‌بيوتيك ديگر، باعث توليد چيزهاي نامفهوم شده يا حتي ممكن است يك پيام اخطار براي استفاده از كليد اشتباه ارسال شود. به گفته «والت»، تركيب تعدادي از ويژگي‌هاي ژنتيكي مي‌تواند منجر به توليد هزاران كليد محتمل شود. حتي مي‌توان باكتريهايي توليد كرد كه ويژگي‌هاي فلورسنت خود را در طول زمان از دست داده و پيام‌هاي خود تخريب شونده را ايجاد كند. اين شيوه جديد البته اولين مثال از رمزنگاري زيستي نبوده و پيش از اين دانشمندان به پنهان كردن پيامها در دي‌ان‌اي پرداخته‌اند؛ اما به ادعاي «والت»، اين شيوه از كاربري آسان‌تري برخوردار است؛ چرا كه براي استفاده از شيوه دي‌ان‌اي حتما بايد در اين حوزه فعاليت داشته باشيد. با اين حال رمز باكتريايي از تراكم اطلاعات بسيار كمتري برخوردار بوده و اندازه پيام را محدود مي‌كند.

کیس قشنگی داری عزیز

ال‌جی‌ام-۱۱۸ پیسکیپر موشک ال جی ام-۱۱۸ پیسکیپر (حافظ صلح) (LGM-118 Peacekeeper) که با نام MX missile نیز شناخته می شود، یک موشک بالستیک قاره پیما می باشد که ساخت و توسعه آن از سال ۱۹۸۶ میلادی توسط ایالات متحده امریکا آغاز شده است. پیسکیپر موشکی با قابلیت هدف گیری مستقل چندگانه است. این موشک می تواند تا تعداد ۱۰ عدد موشک واردشونده در جو را حمل نماید، که هرکدام با یک کلاهک موشکی ۳۰۰ کیلوتنی W۸۷/ام کا-۲۱ آر وی اس (MK-21 RVs) (نزدیک به ۲۰ برابر قدرت بمبی که در طول جنگ جهانی دوم روی هیروشیما انداخته شد) مجهز شده است. [۱] نزدیک به ۵۰ عدد از این موشک پس از یک دوره توسعه طولانی و پرزحمت ساخته شد و که دیگر غیرفعال شده‌اند. بر اساس پیمان استارت ۲ (پیمان استارت : پیمان کاهش تسلیحات استراتژیک) که هیچ گاه با قدرت به اجرا در نیامد، موشک ها می بایست تا سال ۲۰۰۵ میلادی از زرادخانه هسته ای ایالات متحده امریکا پاک سازی می شدند، موشک ال‌جی‌ام-۳۰ مینیتمن به عنوان تنها نوع موشک های بالستیک قاره پیمای زمین به زمین ایالات متحده بر اساس این پیمان از زرادخانه هسته ای امریکا خارج شده است. با وجود پایان یافتن و منتفی شدن پیمان استارت ۲، آخرین موشک ال‌جی‌ام-۱۱۸ پیسکیپر (نه کلاهک های موشکی آن) در تاریخ ۱۹ سپتامبر ۲۰۰۵ از خدمت خارج شد. برنامه کنونی تعویض ۵۰۰ عدد از کلاهک های موشکی W۸۷/ام کا-۲۱ از خدمت خارج شده پیسکیپر ها به به مینیتمن ۳ می باشد. از جمله دلایل گفته شده برای از خدمت خارج کردن موشک های بالستیک قاره پیمای پیسکیپر، عدم دستیابی به اهداف برنامه بوده است. راه اندازی شرکت خصوصی اربیتال ساینسس کورپوریشن (Orbital Sciences Corporation) سیستم پرتاب موشک Minotaur IV (سیستم پرتاب موشک غیرنظامی چهار مرحله ای) را توسعه داد. ساخت و گسترش موشک بالستیک قاره پیمای مینیتمن در سال ۱۹۶۲ آغاز گردید و به طور مرتب ادامه یافت. محدوده دقت احتمال خطای دایره ای (CEP) آن ۰٫۶ تا ۰٫۸ مایل دریایی می باشد و قابلیت حمل یک کلاهک موشکی به وزن کمتر از ۱ مگاتون را دارد این بدان معنی است که موشک نمی‌تواند به اهداف سخت مانند سیلوهای موشکی حمله کند. این ویژگی در مدل های اولیه برای حمله به اهداف راهبردی مانند شهرها و فرودگاه ها محدودیت ایجاد کرد و سیستم به عنوان یک سلاح واکنش سریع (Counterforce) توانایی کمی داشت و یا حتی فاقد توانایی یک سلاح واکنش سریع بود. در چنین شرایطی این امکان وجود داشت که اتحاد جماهیر شوروی نختستین حمله خود را با تعداد محدودی کلاهک موشکی به ناوگان موشک های بالستیک قاره پیمای ایالات متحده انجام دهد و بدین ترتیب امریکا را بدون هیچ موشکی که قادر به حمله به ناوگان موشکی باقی‌مانده آن ها باشد باقی می گذاشت. این برای امریکا مشوقی بود تا جهشی سریع برای اطمینان یافتن از آسیب پذیر نبودن موشک هایش بر روی زمین پیدا کند. اما با این عنوان در درجه اول شهرها مورد هدف قرار می گرفتند، این نیازمند یک تمرین حمله نظامی در مقابل یک حمله غیرنظامی بود، چیزی که سیاستمداران به عنوان یک مشکل جدی در نظر گرفتند. در آوریل ۱۹۶۴ ایالات متحده تعداد بیشتری موشک بالستیک قاره پیما (موشک بالستیک قاره‌پیما) نسبت به بمب افکن های راهبردی در اختیار داشت، که این نگرانی را افزایش می داد. ادامه کار روی مینیتمن منجر به تولید مینیتمن ۲ در ۱۹۶۲ گردید، مینیتمن ۲ شامل دو پیشرفت کلیدی بود. سیستم ناوبری اینرسیایی جدید ان اس-۱۷ (NS-17) احتمال خطای دایره ای را به ۰٫۳۴ مایل دریایی بهبود داد، و این کافی بود تا موشک بتواند اهداف سخت را مورد اصابت قرار دهد. به همان اندازه مهم، سیستم هدایت گنجایش هشت هدف از پیش انتخاب شده را فراهم ساخت. این موضوع به سیستم اجازه می داد تا نخستین حمله را تحمل کند و به سمت موشک های باقی‌مانده دشمن نشانه گیری کرده و شلیک کند. در برابر یک حمله محدود، همه موشک های اتحاد جماهیر شوروی در یک زمان شناسایی و هدف گیری می شد، این یک مزیت عمده راهبردی برای ایالات متحده بود. با این وجود مشکل حمله تمام عیار به ناوگان موشک های بالستیک قاره پیمای ایالات متحده که ممکن بود با پیشرفت اتحاد جماهیر شوروی صورت بگیرد حل شد. وجود نیروی موشک های بالستیک قاره پیما، بحرانی برای تسلیحات استراتژیک بود و نیروی هوایی امریکا به طور فزاینده ای علاقه‌مند به راه های جدیدی برای ایمن نگه داشتن موشک هایش از چنین حمله ای شد. نیروی هوایی ایالات متحده امریکا در روزهای نخست توسعه نیروی موشک های بالستیک قاره پیمای خود به پایه مهندسی شرکت تی آر دبلیو (TRW) وابسته بود، در ۱۹۶۰ تعدادی از مهندسان شرکت تی آر دبلیو و دیگر مهندسان در برنامه موشک های بالستیک قاره پیما بر اساس فرم شرکت آئرو اسپیس کورپوریشن ( Aerospace Corporation) درگیر شدند، آن ها در ابتدا بر روی پروژه مرکوری اسپسیس کرافت (Mercury spacecraft)، ایکس-۱۰ دایناسور (X-20 Dynasoar) و دیگر پروژه های موشک های بالستیک قاره پیما کار می کردند، در سال ۱۹۶۴ نیروی هوایی از آن ها خواست تا طیف گسترده‌ای از راه حل های موشک های بالستیک قاره پیمای مستحکم، تحت نام گلدن آرو (Golden Arrow) را مورد بررسی قرار دهند. این پروژه تسلیحات موشکی جاده ای، ریلی،زیردریایی و هوایی را شامل می شد، یکی از این موشک های پیشنهاد شده یک سیستم موشک بالستیک هوا به زمین به نام گلدن آرو (فلش طلایی) بود. نام پیشنهاد شده برای یک هواپیمای عظیم (در آن روزها) با موتور توربوپراپ که قادر بود هشت موشک را به مدت دو روز حمل نماید، موشک هایی که از پشت رها شده، سپس با یک چتر فرود به حالت عمودی در آمده و شلیک می شوند، به عنوان بخشی از تحقیق، شرکت آئرو اسپیس همچنین ترکیبی از یک موشک و پرتاب کننده را ارائه کرد که به اندازه ای کوچک بود که می شد دو تای آن ها را در هواپیمای موجود سی-۱۴۱ استارلیفتر (C-141 Starlifter) حمل کرد که می توانست تقریباً در هر فرودگاهی بنشیند، مجهز شده و پرواز کند، و این موضوع در زمان بحران های شدید بایست در فرودگاه های همه جانبه امریکا گسترش می یافت. در پایان، آن ها همچنین موشک های متعارفی را در سیلوهای فوق سخت معرفی نمودند که در سمت جنوبی کوه ها در خاک قرار می گرفت، در نتیجه زمانی که موشک های دشمن از سمت شمال نزدیک می شدند در سمت شمال کوه ها منفجر می شدند و دیگر قادر به ضربه زدن به سیلوهای واقع در قسمت جنوبی نبودند، جای گذاری درست موج انفجار را در فاصله ۵٫۰۰۰ فوتی از سیلوها نگه می داشت. خدمت از ۱۹۸۶ تا ۲۰۰۵ سازنده بویینگ، مارتین ماریتا، TRW و شرکت هوافضای دنور تاریخ تولید ۱۹۸۶ میلادی وزن ۹۵٫۷۵ تن طول ۲۱٫۸ متر قطر ۲٫۳ متر موتور مرجله اول: ۵۰۰٫۰۰۰ lbf موتور سوخت جامد مدل اس آر۱۱۸ ساخت تیوکل (Thiokol) مرحله دوم: موتور سوخت جامد مدل اس آر۱۱۹ ساخت شرکت Aerojet General مرحله سوم:موتور سوخت جامد مدل اس آر۱۲۰ ساخت شرکت Hercules دقت ۱۲۰ متر CEP (احتمال خطای دایره ای)