farhadii

دروغ گفتن یعنی عامدانه دیگران را گمراه کردن، آن هم زمانی که آنها انتظار سخنی صادقانه دارند. این معیار شعبده بازان، پوکربازان و دیگر فریب کارانی از این دست را معاف می‌کند. در عین حال چشم‌اندازی اجتماعی و روانشناختی به دست می‌دهد که شکل کلی‌اش را به راحتی می‌توان بازشناخت. افراد دروغ می‌گویند برای اینکه دیگران را به باورهایی برسانند که حقیقت ندارد. هرچه عواقب این باورها بیشتر و بزرگتر باشد - یعنی هرچه خوشی و آسایش شخصی بستگی بیشتری به درکی درست از جهان داشته باشد - آن دروغ هم عواقب ناگوار بیشتر و بزرگتری خواهد داشت. سام هریس

نکته‌ی مهم در گفت و شنود غیر تدافعی این است که زن و شوهر فقط باید به رفتار یا عملکرد انتقاد کنند و از حمله به شخصیت طرف مقابل احراز کنند. هیم گینوت، روانشناس معتقد است بهترین فرمول در این زمینه فرمول «XYZ» است: « وقتی تو کار X را انجام دادی، باعث احساس Y در من شدی، ولی من توقع داشتم تو کار Z را انجام دهی.» مثلا : «وقتی تو تلفن نزدی که به من اطلاع دهی دیر به سر قرار شام می آیی(X)، خیلی عصبانی شدم و احساس پوچی کردم(Y)،  کاش به من زنگ می‌زدی و می‌گفتی که دیرتر می رسی(Z)»
اغلب اوقات که بین زن و شوهرها دعوا در می‌گیرد جمله‌ی آخر: «کاش به من زنگ می‌زدی و می‌گفتی دیر می‌رسی» تبدیل به چیزی مثل: «تو یک حرامزاده‌ی خودخواه و بی‌فکر هستی» می‌شود.خلاصه آنکه در چنین مواقعی همدلی باز هم وسیله‌ای پرقدرت و تعیین کننده است.

در انسان صاحب نبوغ اگر دست کم دو چیز دیگر وجود نداشته باشد، وجودش تاب‌آوردنی نیست: شکرگزاری و پاکی