farhadii

بیماری در خواب دید:
در مطب شما هستم و به من می گویید:«تو پرنده عجیبی هستی، تا حالا موجودی شبیه تو ندیده ام.»
مثل همیشه از احساسی که در رؤیا داشت، پرسیدم. پاسخ داد: «صمیمی و راحت بودم.» این بیمار که مراسم و رفتارهای وسواسی - جبری غیرمعمول زیادی داشت، برای بسیاری از سرمایه های خود، ارزش کمی قائل بود: هوش بالایش، طیف وسیع آگاهی ها، علایقش و اینکه زندگی اش را فدای خدمت به دیگران کرده بود. به خود تلقین می کرد که من تنها به رفتارهای عجیب و غریبش علاقه مندم، همان قدر که ممکن است به یک نماش عجیب سیرک علاقه نشان دهم. رؤیا ما را به بخش مهمی از زندگی روزمره اش هدایت کرد که در آن، از بیان خصوصیات پیچیده اش، به عنوان راهی برای تعامل با دیگران استفاده می کرد. دنبال کردن این موضوع به بیان احساس تحقیری منتهی شد که نسبت به خود داشت و این ترس که مبادا دیگران به خاطر پوچی، سطحی بودن و تخیلات دیگرآزارانه طردش کنند.

کسی که از اندک خویش خوشنود نباشد هیج چیز خوشنودش نخواهد کرد.

کسی که از اندک خویش خوشنود نباشد هیج چیز خوشنودش نخواهد کرد.

مانند آسمان باش، یا با خورشید و روز یا با ماه و شب، با هر دو نمی توان.

به آنانی که «راه» را از من پرسیده اند، چنین پاسخ داده ام: «این _ اکنون راهِ من است. راهِ شما کدام است؟» زیرا راهِ مطلق در کار نیست.

محبت بالغانه از غنای فرد ناشی می‌شود، نه از تهیدستی اش. از رشد ناشی می‌شود نه از نیاز. فرد عشق نمی‌ورزد چون نیاز به وجود دیگری دارد، نیاز به کامل بودن دارد و نیازمند فرار از تنهایی است. فردی که بالغانه عشق می‌ورزد، این نیازها را در جایی دیگر و به شیوه ای دیگر مثلا با عشق مادرانه که در مراحل ابتدایی زندگی بر او جاری شده، برآورده کرده است. بنابراین عشق پیشین سرچشمه قدرت است و عشق کنونی زاییده قدرت.